On Adulthood

ევანჯელინ ლილიმ გამოაქვეყნა გუშინ ეს პოსტი თავის ინსტაგრამზე და ისე მომეწონა, უცვლელად გადმომაქვს თავის სურათიანად.

I think as a child, adulthood felt like a definitive point in time. It seemed like once I got there I’d know it and my circumstances at that point would define what kind of an adult I had become. 

As it turns out, adulthood is a continuum that stretches out indefinitely in front of me till I die. What kind of an adult am I? I don’t know. I suppose it depends on when, along the continuum, you ask me. I’m still working on it. 

Right now, I am an enormous, shifting contradiction. I feel so weak and yet I am so strong. I feel so discouraged from my drive and yet so rewarded by it. I feel so uncertain and unreliable and yet I’ve never felt more stable or knowing. Wisdom hurts, doesn’t it? Hence the stillness.

რომ წავიკითხე, ისეთი რეზონანსი მოახდინა ჩემთან! მეორე აბზაცი ჩემი ახლანდელი მდგომარეობაა, პირველი აბზაცი კი, ალბათ - ყველა ზრდასრული ადამიანის :)