მაგრამ იდეა მახსოვს - მინდოდა დამეწერა, თუ როგორ აღმაფრთოვანა ნიუ იორკმა. როგორ დავიკარგე ჩასვლისთანავე და როგორ გამწარებული ვეძებდი რუკით უკან დასაბრუნებელ ადგილს შემდეგი ნახევარი საათი და მაინც ვერაფრით ვიგნებდი გზას.
მაშინ გავაცნობიერე, რომ ეს არ იყო ჩვეულებრივი, ყოველი მეორე ქალაქი, რომელშიც მანამდე ვყოფილვარ. ვერ ვიტყვი, რომ დიდი ოდენობით ქალაქები მინახავს, მაგრამ იმაში ნამდვილად დარწმუნებული ვარ, რომ იმაზე ორჯერ მეტიც რომ მქონოდა ნანახი, მაინც იგივეს ვიფიქრებდი. ქალაქზე, სადაც პირველად მოვხვდი ფეხითმოსიარულეთა საცობში, სადაც ძალიან ვცდილობდი, არ შემტყობოდა, რომ ძალიან დაბნეული ვიყავი, თუმცა მაინც ვერავინ შეამჩნევდა, იმდენად ყველა დაკავებულია, იმით, რომ დანიშნულების ადგილამდე მივიდეს - აქ ყველა მიზანმიმართულად, სადღაც მიისწრაფის.
მაღლა რომ იხედები და შენობებს თვალს ვერ აწვდენ, ფიქრობ, რომ კლასუტროფობია შეიძლება დაგეწყოს, მაგრამ პირიქით, თავს ყველაზე ცოცხლად გრძნობ! ეგაა ამ ქალაქის მაგია.
პირველად რომ ფეხი დავდგი, ნამდვილი კლიშე ფილმის პერსონაჟივით მოვიქეცი, თვალები დავხუჭე და ქალაქს მივაყურადე. თითქოს ყველა ნაცნობი პერსონაჟი განსხეულდა, და ვხედავდი, სადღაც კერი ბრედშო ჩამორბოდა თავისი ბინის კიბეებზე, გოგოებს რომ შეხვედროდა კოქტეილებზე. ერთი შენობის ზედა სართულის ფანჯრიდან სინათლე რომ გამოდიოდა, მონიკა ამზადებდა ლაზანიას მეგობრებისთვის.
ნიუ იორკი ხომ ყოველი მეორე ჰოლივუდური ფილმის პერსონაჟია, თითქოს უკვე კარგად იცნობ, და როცა მას შეხვდები, ზუსტად ისეთი დიადი და თვითმყოფადი გხვდება, როგორსაც ელოდი. ცოტა უფრო მეტიც.
No comments:
Post a Comment