ლექციიდან ვილაში შემოვირბინე ლანჩისთვის. ყავას ვსვამ და ამ არაჩვეულებრივ სიმღერას ვუსმენ, რომელიც გუშინ აღმოვაჩინე. ნიკ ქეივის ხმა მომენატრა და ვიფიქრე, რამე ჩემთვის უცნობ მოვუსმენ-მეთქი და აი, ეს მარგალიტი ყოფილა ჩემთვის დამალული (იხ.პოსტის ბოლოში). მელოდია და რიტმი ზუსტად შეესაბამება ჩემს ამჟამინდელ განწყობას - ცოტა სევდიანი და ცოტა მოტკბო.
უცნაურია იმის გააზრება, რომ ერთ კვირაში წავალ და იმ ადამიანებს, რომლებსაც ყოველდღე ვხედავ, ერთად ვსაუზმობთ, ვვახშმობთ, ერთად მივდივართ ხმაურიან ბარებში საცეკვაოდ, ბევრი პირადი ხუმრობა (ე.წ ინსაიდ ჯოუქი) დაგვიგროვდა, შეიძლება ვეღარასდროს შევხვდე. შემდეგ ოთხშაბათს, შუადღისას მაქვს ფრენა და გარკვეულწილად მიხარია, რომ ვილაში უმეტესობა გასული იქნება და ბოლო გამომშვიდობების გადატანა არ მომიწევს. ჩვენი სამხრეთ ამერიკული წრიდან უმეტესობა წავიდა უკვე, პრინციპში მე ბოლო ვარ, ვინც მიდის, სხვა დანარჩენები კიდევ რამდენიმე თვე იქნებიან აქ. ნიუ ორლეანში აპირებენ წასვლას ერთად, ამის ყურება გამიჭირდება, იმ პერიოდში ალბათ ყველას დავაჰაიდებ. ეს ერთადერთია რაც ერთად ვერ მოვახერხეთ - სამოგზაუროდ წასვლა.
[ახლა ბელისარიო შემოვარდა "ადამაშვილი"-ს ყვირილით და წერა შემაწყვეტინა. ძირითადად, ჩემს გვარს სწორად არასდროს გამოთქვამს და ამბობს "ადამაშ-ბილი" ან "ადამაშ-ვილა" (ალბათ ვილასთან მაკავშირებს :D). ალბათ არავის არასდროს და არსად არ უთქვამს ამდენჯერ ეს გვარი, რამდენჯერაც ამას, ვინაიდან ჩემს ყოველ დანახვაზე გაიძახის და ყოველ დანახვაში ვგულისხმობ ყოველ შემოხედვას - დანარჩენი არითმეტიკა თქვენ აწარმოეთ]
გუშინ ღამით მეილი მოგვივიდა, უამინდობის გამო დილას ემორი დაგვიანებით, 10 საათზე გაიხსნებაო. ქვემოთ ფოტოებში იხილეთ, როგორი ამინდი დამხვდა დილას ლექციაზე მიმავალს. ცოტა კი შემაწუხა ისე, მზის სათვალე არ მქონდა წაღებული და ზედმეტად მანათებდა თვალებში.
ვილაში საქვეყნოდ გამივარდა მსუნაგის სახელი, კერძოდ, ნაყინის ჭამაში ვსპეციალიზდები. მართალია, აქ ბევრად მეტ ნაყინს ვჭამ, ვიდრე საქართველოში (საყინულეში ყოველთვის მიდევს ერთი ყუთი "ბენ ენდ ჯერიზ"), მაგრამ მაინც ზედმეტი მოსდით. რა მოხდა, ყოველ დინერს თუ ნაყინს დააყოლებ ადამიანი? ან თუნდაც, რა პრობლემაა, თუ კვირას 5 ყუთი ნაყინი ვიყიდე და გუშინ საღამოსთვის უკვე მხოლოდ ერთი იყო დარჩენილი (მადლობა ბალას დახმარებისთვის)? მუდმივად ჩასაფრებული არიან, პირველ კოვზ ნაყინს როგორც კი პირში ჩავიდებ, ეგრევე ათი წყვილი თვალი მომაჩერდება ხოლმე და - "სირიუსლი? ქამონ, ნატალია! სთაფ ითინგ აის ქრიმ!"
მერე ყველა კოვზს მოიმარჯვებს და ერთად ვიწყებთ ხოლმე ჭამას :D
p.s ჩემს აქცენტზე დიდი კომპლექსი არ მქონია, მაგრამ ხანდახან მაინც ვიძაბები ხოლმე, როცა ამერიკული ინგლისურით მოსაუბრე ხალხში ვხვდები და მგონია, რომ საშინლად ვსაუბრობ. იმ დღეს უბერით ვმგზავრობდით და ბიჭებს რაღაცაზე ველაპარაკებოდი, როცა მძღოლმა (ახალგაზრდა ქალი იყო), მკითხა, where are you from, you have such a sweet accent-ო. საქართველოს შესახებ საერთოდ არ სმენოდა, ჯერ ეგ გაუკვირდა და მერე კიდევ გაიმეორა, საყვარელი აქცენტი გაქვსო. ასე რომ, ხანდახან რაღაც თუ პრობლემა გგონიათ, ვიღაცას შეიძლება ზუსტად ეგ მოეწონოს თქვენში :)
No comments:
Post a Comment