კვირა დილაა, ვისაუზმე და წიგნს ვკითხულობ. არსად მეჩქარება (თუ სამეცადინოს არ ჩავთვლით). გვერდით მაგიდასთან ლათინოამერიკელები საუზმობენ და მათი ესპანური მუსიკასავით ჩამესმის. მართალია, ხმაურიანები არიან, მაგრამ არასდროს მაწუხებს, მანამ, სანამ ესპანურად ლაპარაკობენ (და ძირითადად სულ ამას აკეთებენ). რაღაცნაირი სიცოცხლით სავსე ხალხია, ზუსტად ისეთები არიან, როგორი წარმოდგენაც მქონდა მათზე ფილმებით და სერიალებით შექმნილი :)
გუშინ ლანჩზე ზაჰირა წუხდა, ახლანდელი ვილა არ მომწონსო. ერთიანობა არ არის, მიკროჯგუფებად არიან დაყოფილიო. და ასეცაა. ესპანურენოვნები ერთად სხედან სულ, მეორე უფრო მომცრო ჯგუფია აფრიკელების. დანარჩენები, თითო-ოროლა, სხვადახვა ქვეყნიდან ჩამოსული ადამიანები ვართ. მე არ მაწუხებს ეს არა-ერთიანობა, ვისთანაც მინდა და როცა მინდა, მაშინ ვკონტაქტობ.
მაგალითად, ეკთან. ტაილანდელი ბიჭია (დარწმუნებული არ ვარ, რომ მის სახელს სწორად ვწერ, თავიდან საერთოდ მითხრა "ე" დამიძახეო :D) და სულ რაღაც მრავალფეროვან საჭმელს იმზადებს და მეც გამასინჯებს ხოლმე. შემპირდა შენც გასწავლიო. ჯერჯერობით, მისი მეთვალყურეობის ქვეშ შევწვი კვერცხი, მაგრამ დავამატე ჯადოსნური სოუსი, რომელიც პირველივე გასინჯვისას შემიყვარდა - Oyster sauce - და ძალიან გააგემრიელა. ეკმა მითხრა, თუ ტაილანდური საჭმლის მომზადება გინდა, ეგ სოუსი დაამატე ნებისმიერ რამეს და ეგაა, ტაილანდურიაო :D მაგრამ მგონი ზედოზირება მომივიდა, შემდეგ დღეს ბოსტნეული ჩავშუშე ამ სოუსით და იმდენი დავასხი, მერე მთელი ლექცია გულისრევის შეგრძნება მქონდა და ახლა გაგონებაც აღარ მინდა. ალბათ, ეკს ვაჩუქებ. მოკლედ, ჩემი და ოისტერ სოუსის სიყვარულმა ორ დღეს გასტანა.
მე და ვეიტაო ჯიმში დავდივართ ერთად. იმას ცურვა უყვარს და აუზში ატარებს დროს სანამ მე ვვარჯიშობ. ვეიტაო ჩინელი ბიჭია, ისიც კარგად ამზადებს ხორცეულს და არასდროს არაფერზე ამბობს უარს, რაც არ უნდა შესთავაზო :D არ ვიცი, ამდენი როგორ ეტევა კუჭში. გუშინ ცოტა წუხდა კიდეც, ჩემი მორჩენილი ავოკადო რომ შეჭამა, ყველაფერს მე გიჭამთო.
კიმი პერუდანაა და ბიჭია, პირველად რომ გამეცნო და თავის სახელი მითხრა, თან სპელინგი მოაყოლა, რომ სწორად გამეგო. მასთან სამეცადინოზე ვწუწუნებ, ან ესპანურს მასწავლის. ძირითადად სამზარეულოში გადავეყრები ხოლმე, რამეს რომ ვამზადებ, ის მიყურებს და მაქებს, არადა დიდს არაფერს ვაკეთებ არასდროს. იმის გათვალისწინებით, რომ თვითონ საოცრად იკვებება (მაგალითად, ერთხელ ღამის 10 საათზე უზარზამარ პურის ნაჭრებს არაქისის კარაქი გადაუსვა, გაიხუხა და ყავა დააყოლა), მე ნამდვილი შეფი ვარ. ერთხელ ჩემი მომზადებული სოკო ვაჭამე და მგონი იმის მერე ჰგონია, რომ რაღაც ჯადოსნური ხელები მაქვს :D
დილაობით ჩემთვის, წყნარად ჯდომა და კითხვა მირჩევნია. სტრუგაცკების "ძნელია ღმერთობა"-ს ვკითხულობ ახლა. ერთადერთი ქართულენოვანი წიგნია, რომელიც აქ წამოვიღე. რაც ჩამოვედი, თითქმის ხელი არ დამიკარებია, ახლა დავიწყე დილაობით საუზმობისას კითხვა, ვცდილობ, გამოვიზოგო. რომ გადავშალე, მივხვდი, როგორ მომნატრებია ქართულ ენაზე კითხვა. თან მრავალფეროვანი და ძველებური სიტყვებითაა ნათარგმნი და ძალიან მესიამოვნა, იოლად, ძალდატანების გარეშე რომ ვკითხულობ.
რამდენიმე დღის წინ გაელი თამაშობდა ამ წიგნით; მარიანმა მკითხა, სადაური ენაა, ძალიან ლამაზიაო. იმის მერე ვაკვირდები და როგორი მომრგვალებული და კოხტა ასოებია მართლა, აქამდე არასდროს დავფიქრებულვარ.
მართლა გიჟდებიან უცხოელები ჩვენს ანბანზე.
ReplyDeleteფართი გააკეთე თემით "ანბანთქება" :)
აზიური სამზარეულოს ნიუანსები ჩვენთვის ძნელი მისაჩვევია. ჩვენს სამზარეულოში ერთი ვიეტნამელი ბიჭი იყო, თევზის ზეთში წვავდა ყველაფერს. სამზარეულოც ყარდა და დერეფანიც. კიდევ კარგი, ერთი სემესტრის მერე სხვაგან გადავიდა. :))
ისე მომწონს, როგორც წერ, მომყუდროვებულად, კომფორტულად. კარგია ასეთი სულიერი მდგომარეობა. სიახლე რომ ლამაზად შემოდის.