ნატალია ბეტმენი

  გუშინ სამსახურის ლეპტოპს ვალაგებდი და ერთ ფოლდერში ვორდის დოკუმენტი ვიპოვე, ადრე მოთხრობის წერა დამიწყია. ჯერ არ წამიკითხავს, მაგრამ მახსოვს კარგად, ნოემბერში დავიწყე, სოფელში. იქნებ დავამთავრო კიდეც.

  მანამდე კი, ცეკვას დავუმეგობრდი. აქამდე მხოლოდ მიყვარდა, ახლა უკვე ვმეგობრობთ კიდეც. ოჰ, როგორ ვმეგობრობთ! მარტო ცეკვა საუკეთესო რამ ყოფილა : ) თვალები დახუჭული თუ გაქვს - კიდევ უკეთესი.

არ უნდა დავივიწყო, რომ I am Batman. I can do this.

საკუთარი თავის შეგონებები უფროა ეს პოსტები, ვიდრე სხვებისთვის წასაკითხი :) მაგრამ, ვფიქრობ, ბლოგებმა ეს ნიშა დაიკავეს ისედაც, სხვა ფუნქციები ჩამოშორდა. მარტო პირადი პოსტები უნდა ვწეროთ, სხვა გზა არაა.

სხვებმაც წერეთ რა.


პ.ს ძალიან მინდა, რომ დევენდრა ბანჰარტმა ჩემზე სიმღერა დაწეროს.

Sing me and wake me

 ძალიან ძნელია, განსაზღვრო, როდის იყავი ბედნიერი და როდის - უბედური. ცხადია,  არ ვგულისხმობ განსაკუთრებულად დიდ ბედნიერებას ან უბედურებას. დრო გაივლის ხოლმე, გადავხედავ გასულ თვეებს და ვიტყვი - მაშინ რა ბედნიერი ვყოფილვარ-მეთქი. შეიძლება ადამიანს თავდაცვის მექანიზმი აქვს ეგეთი, მარტო კარგი შეგრძნებების დამახსოვრება. თითქოს მაშინ ძალიან გიჭირდა, გაურკვევლობაში იყავი, მაგრამ ახლა რომ იხსენებ, ფიქრობ, რომ ბედნიერი ყოფილხარ მაშინ.

 კიდევ ერთს მივხვდი. ხანდახან ადამიანი კი არ გენატრება, უბრალოდ მასთან ერთად გატარებული დრო და ის, თუ როგორ გრძნობდი თავს მაშინ. ეს ალბათ კარგია, უკეთესია, ვიდრე ის, რომ თავად ადამიანი გენატრებოდეს.

ზამთრის მერე ძალების მოკრება ჯერ კიდევ მიჭირს, დღეები კი ამ სიმღერის ტემპში გადის.