ისღა დამრჩენია, საწოლში არც ისე კომფორტულად მჯდომმა, ეს სევდიანი სიმღერა ჩავრთო და უფრო შორეულ სტამბულზე ვიფიქრო, აგვისტოში რომ მელოდება. მანამდე კი, შვებულების ეს ნალოლიავები 7 დღე როგორმე გონივრულად უნდა გამოვიყენო, ოდნავ მაინც რომ მოვეგო გონს და ჩემი საბრალო, გაძვალტყავებული მე ჯურღმულიდან ამოვაძვრინო, და სამაგიეროდ იმ შეშლილ, ნევრასთენიკ გოგოს დავუხურო ლუქი, რომელიც ბოლო ხანებია მე წარმომადგენს და ხანდახან განსაკუთრებით მაშინებს; მაშინებს იმაზე ფიქრი, რომ სწორედ ესაა ნამდვილი ნატალია და არა ის, რომელსაც ბუნება და მოგზაურობა უყვარს.
ყველაფერი კარგად იქნება. აი, ნახავთ თუ არა. ჩემთვისაც კარგად იქნება და თქვენთვისაც. უნდა ავდგე და ასე, ნერვიულად ვიმეორო, რომ ყველაფერი კარგად იქნება. ჯობია პოზიტიური ფიქრებით დავიტვირთო თავი, თუნდაც უიმედოდ, იმიტომ რომ მჯერა, კარგი კარგს იზიდავს და ცუდი - ცუდს.
არადა ძალიან მეშინია, ძალიან. გარეთ ქარი ღმუის, სახლში ყველანი არ ვართ, ვიღაც გარეთაა და მეშინია.
მინდა ვიცოდე, რომ მამა ერთ ტელევიზორთანაა, დედა და ჩემი ძმა მეორე ტელევიზორში რამე ფილმს უყურებენ და თან ერთმანეთში ლაპარაკობენ, მე კი აქ ვიჯდე პატარა ოთახში, მარტო; მაშინ ეს სიმღერა სულაც არ მომეჩვენებოდა სევდიანად.
მაგრამ სახლში სამნი ვართ, გარეთ ქარი მძვინვარებს და სიმღერა სევდიანად ჟღერს.
გასამხნევებლად მინდა შევახსენო ჩემს თავს რომ გვერდით ოთახში ახალი, წითელი პომადა და მშვენიერი შავი კაბა მელოდება. ეს ქარიც მალე ჩადგება და ისევ 7ობა და მზიანი დღეები დადგება, მერე ისევ თამამად შემეძლება მოვიწერო, რომ მაგრად ვარ, დავრბივარ.
