Fake Empire

We're half-awake in a fake empire

 
    ზუსტად აღარ მახსოვს, როდის მოვუსმინე პირველად The National–ს. მაგრამ კარგად მახსოვს, როდის შემიყვარდა და რა სიმღერით.

   იმ სიმღერაზე მოგვიანებით დავწერ, მანამდე კი უნდა მოგიყვეთ, მეტ ბერნინგერი როგორ უგზოუკვლოდ შემიყვარდა თავის ხმის გამო. აი ჯერ ნანახიც არ მყავდა, როგორი იყო, მაგრამ უკვე მიყვარდა. და როცა დავინახე, თავისი ოდნავ გაჩეჩილი, ქერა თმით,  წვერით და ცისფერი თვალებით, მივხვდი რომ არ შევმცდავარ.  რაღაცნაირად, ისეთი ტიპია, დასტოინი რა : )

   თქვენ არ თვლით, რომ საოცარი ხმა აქვს? ყოველ მოსმენაზე, როგორც კი იწყებს სიმღერას, ჟრუანტელი მივლის.

    ეს ვიდეო ერთი ჩვეულებრივი ლაივია, მათი ერთ–ერთი ძალიან კარგი სიმღერის – Fake Empire.


 
 
   ჩვეულებრივი იყო, მანამ, სანამ 1:10–დან არ ვუყურე, ხალხი როგორ ყვება მუსიკის რიტმს ტაშით და უკან ჩამავალი მზის სხივები ანათებს. ლამის ვიტირე. რა მაგარია, მუსიკას ყველა ერთად რომ გრძნობს და ყველას რაღაც დიდი მუხტი აერთიანებს.  მეც იქ რომ ვყოფილიყავი იმ მომენტში, ხმამაღლა ვიტირებდი ბედნიერებისგან.

    ოდესმე თუ მოვხვდები მათ ლაივზე, დარწმუნებული ვარ, ბევრს ვიტირებ.  ადრენალინისგან ფეხებში სისუსტეს ვიგრძნობ და გულისცემა ყურებს დამიხშობს.

   მუსიკის ღმერთებო, დაე კოსმოსში ავიდეს ჩემი სურვილი და როდესმე უკან დამიბრუნდეს.

    რაც შეეხება ჩემი ყველა დროის ფავორიტი სიმღერას,  რომელიც ისე მიყვარს, რომ ხანდახან არც მინდა, სხვებს გავუზიარო და ეხლაც ბევრი ვიფიქრე, მეხსენებინა თუ არა აქ. ეს არ არის მარტო სიმღერა, ეს არის ამბავი, ფილმი, ისტორია, რომელიც შენ გადაგხდა, ან ამ წუთას ხდება შენს თავს. რომლის მოსმენისას სხვა განზომილებაში გადავდივარ და ყველა პრობლემა ამაოა და უმნიშვნელო. ან მგონია, რომ თავდავიწყებით ვარ შეყვარებული ვიღაცაზე, რომელიც არ ვიცი ვინ არის, მაგრამ თან დარწმუნებული ვარ, რომ არსებობს.

მოუსმინეთ და თუ შეიძლება, უკან დამიბრუნეთ  : )