მე პატარა საკონდიტრო მაქვს. ერთი [არც თუ ისე მრავალ სართულიანი] სახლის, პირველ სართულზე, კუთხეშია გახსნილი. სახელი ვერაფრით მოვუფიქრე და ამიტომ უბრალოდ, საკონდიტროს ვუწოდებ. თავიდან რომ გაიხსნა, ყოველ ზარის წკრიალზე [კარის გაღებისას წკრილებს ხოლმე], სულ გული მიფანცქალებდა. ისე ვუყურებდი შემოსულს, რომ მგონი ჩემი თვალები აფრთხობდათ კიდეც. მერე შევეჩვიე და აღარც გულის ფრიალი მაწუხებდა. სამაგიეროდ, ზარის წკრიალი გახშირდა. მოსწონდათ ჩემი გემრიელი ნამცხვრები და რა ექნათ. შემოსულებს მყიდველებს არ ვეძახი, არც კლიენტებს - ცუდად ჟღერს თითქოს. მსუნაგებს ვუწოდებ. მაგალითად, დღის ბოლოს ვკითხულობ - 'დღეს რამდენი მსუნაგი გვყავდა?' ამაზე ჩემს დიასახლისს ძალიან ეცინება. დიასახლისი ის არის, ვინც ფუნთუშეულს ყიდის. ხომ უფრო კარგად ჟღერს, ვიდრე გამყიდველი?
თუ დიასახლისი გყავს, შენ რაღას აკეთებო, იკითხავთ. მე ღიმილის ფუნქცია მაქვს. ყველა შემოსულ მსუნაგს ვუღიმი. ოღონდ, არ გეგონოთ, რომ ასე რობოტულად, ყველა ზარის წკრიალზე ვიღიმები. არა. ჯერ შევათვალიერებ ვინ არის, მერე თვალებში შევხედავ და თავისით მეღიმება. თითოეულზე რაღაც თავისებური ღიმილი მაქვს. აი, ერთი ახალგაზრდა ქალი რომ შემოდის, თავის პატარა, სასაცილო, წითელ კულულებიან გოგონასთან ერთად, იმათ სულ გაბადრული ვუღიმი ხოლმე. სხვანაირად შეუძლებელია, როცა პატარა პ-ს აპრეხილ ცხვირსა და ცხვირის გარშემო გაბნეულ ჭორფლებს დავინახავ. თავისით მეღიმება ასე, გაბადვრით.
შუადღისას, ასე 3-ის ნახევრიდან 3-მდე, ერთი მოხუცი კაცი მოდის. ორ დარიჩინიან ფუნთუშას ყიდულობს და მიდის. სულ მეგონა, რომ მეორე თავისი ცოლისთვის მიჰქონდა, რომელიც ალბათ სახლში, სარწეველა სავარძელში ელოდებოდა. წარმოვიდგენდი, როგორ მიუტანდა ფუნთუშას და შუბლზე აკოცებდა. ასე დასხდებოდნენ ერთად და ჩაის დალევდნენ. მერე გავიგე, რომ არანაირი ცოლი არ ჰყავს, ორივეს თავისთვის ყიდულობს. საღამომდე ერთი არ მყოფნისო, ამიხსნა.
როცა ის მაღალი, ხვეულთმიანი ტიპი შემოდის, ვიღიმები და თმასაც ვისწორებ თურმე. მე არ შემიმჩნევია, დიასახლისმა მითხრა. ჯერ თმას ისწორებ, მერე ღრმად ამოისუნთქავ და ისე ხვდებიო.
ზოგჯერ კი მართლა არ მეღიმება. უჰ, ასეთ დროს ძალიან ძნელია. მითუმეტეს, ზოგიერთი არც კი ამჩნევს ჩემს ღიმილს, ისე ჩამივლის გვერდით. ჩემს ღიმილს კი არა, მეც კი ვერ მამჩნევს. აი, მაგალითად ქალბატონი კ. ყოველ საღამოს შემოდის და პირდაპირ დიასახლისისკენ გაემართება. ისეთი ქალია, გერმანელ არისტოკრატს ჰგავს - ამაყი სახით, სწორი ცხვირით და უზადოდ სუფთად ჩაცმული. მე მგონი, არასდროს დავუნახივარ. ამ დროს სახეზე ღიმილი გეყინებაო, დიასახლისმა მითხრა.
ყველაზე მეტად ბატონი გ. მიყვარს. ბატონს კი ვუწოდებ, მაგრამ ყველაზე თავისუფლად მასთან ვარ. ის ხან როდის შემოდის, ხან - როდის. ხანდახან ისე დაღლილი ვარ, პირდაპირ ვეუბნები - ბოდიში, ბატონო გ. მაგრამ ღიმილის თავი არ მაქვს. თან, თქვენთვისვე ჯობია, რომ ჩემი ძალით გაღიმებული სახე არ ნახოთ. ის შემომხედავს თავის კეთილი თვალებით, მხრებში ხელს მომკიდებს და შემანჯღრევს ხოლმე. ამ დროს, მგონი მთელი დაღლილობა იფერთხება ჩემი მხრებიდან. ამიტომ, მის მოსვლას შვებასავით ველოდები.
კიდევ ბევრი საინტერესო ადამიანია, რომლებზე დაწვრილებით ვერ გიამბობთ. მაგალითად, ქალბატონი ლ. ყოველდღე ბლინებს ყიდულობს თავის ზონზროხა ჰარისთვის. ასე თავის 8 წლის ბიჭს ეძახის. 'რა ვქნა, ცხობა მეზარება' - ამბობს ის, როცა ბლინებს გვართმევს. მერე ჩაიკისკისებს და მიდის.
ზოგადად, კარგია საკონდიტრო და ღიმილის მუშაკობა. მიყვარს, დილით კარს რომ გავაღებ და იქაურობას მოვათვალიერებ. ვამოწმებ, ყველაფერი წესრიგშია, თუ არა. მერე მოდიან მზარეულები, დიასახლისი და მისი თანაშემწე. ყველა ერთად ვემზადებით, დილის პირველ სიმღერას ვრთავთ და კარს ვაღებთ.. ჩემი ყველაზე საყვარელი დრო კი იცით რომელია? საღამოს, კარს რომ დავკეტავთ და ყველა ერთად ჩამოვსხდებით. დიასახლისი მორჩენილ ფუნთუშეულობას გამოგვიტანს და მაგიდაზე ყავის ჭიქებს შემოაწყობს, ვსვამთ ყავას და ათას რამეზე ვლაყბობთ. მე დამცინიან, რომ იმ ხვეულთმიანი ბიჭის დანახვაზე თმას ვისწორებ უნებურად [არადა, სულ მავიწყდება, რომ ასე არ მოვიქცე]. მერე ცარიელ ჭიქებს ვიღებ და სამზარეულოში გამაქვს. ამასობაში, იქაურობა სუფთავდება, იგვება და ირეცხება. ყველა თავის საქმეს რომ მორჩება, კარებს ვკეტავთ და ნელა მივუყვებით ქუჩას. მე იმაზე ვფიქრობ, ხვალ დილით რომელი სიმღერით დავიწყო მსუნაგების მიღება.
გამოიარეთ ხოლმე. მე ის ვიქნები, თქვენ შემოსვლაზე რომ გავიღიმებ.
გეხვეწები, გეხვეწები მართლა გქონდეს რა ასეთი საკონდიტრო.. რომ დაფიქრდე თან ხომ საერთოდ არაა რთული, საერთოდ.. :) არადა რა ოცნება იქნებოდა.. :) :) სულ მზიანი და შენ ფრიალა კაბით :)
ReplyDeleteანა :*
P.S.სამუშაო განწყობა ჯერ რა მქონდა და სულ წახდა :))))
ReplyDeleteნატ, აღარ მახსოვს სტეინბეკის ”ზამთარი ჩვენი მღელვარებისა” თუ გაქვს წაკითხული და თუ არ გაქვს, მაშინ წაიკითხე <3 <3 :*
საკონდიტროს ქონა ჩემი ოცნებაცაა, მე უფრო ნამცხვრიანი საკონდიტრო მინდა, შენ უფრო ფუნთუშებიანი, ჰოდა ავდგეთ და ერთად გავაკეთოთ, თორემ სათითაოდ უფრო რთულია.. :)))
ReplyDeleteამ შემთხვევაში ეს პოსტი უფრო ნოველაა, ვიდრე რამე ოცნება :))
ReplyDeleteპ.ს ან, სტეინბეკი არ მაქვს წაკითხული და სიამოვნებით წავიკითხავდი :)
ძალიან მომეწონა..:) რაღაც სითბო და სინათლე მომიტაანა პოსტმა :)
ReplyDeleteროგორ მომწონს ეს ოცნება–საკონდიტროც და მისი დიასახლისიც :) ძალიან მინდა ოდესმე მართლა ვიყო თქვენი სტუმარი
ReplyDeleteერთხელ მეც შემოვმსუნაგდები შენს საკონდიტროში.ნეტავ როგორ გაგეღიმება.. :D
ReplyDeleteGreenmar, მარი, ეგ იმ მომენტზეა დამოკიდებული როგორ გამეღიმება :D :)) წინასწარ არ ვიცი :))
ReplyDeletegossipgirls, ჯუნა, დიდი მადლობა ადამიანებო :)
აი, ეს პოსტი უნდა გაგეგზავნა მაშინ ბლოგერების კრებულისთვის, რა ტკბილი და საყვარელი მოთხრობაა. ასტრიდ ლინდგრენი გამახსენდა რატომღაც.
ReplyDeleteSophie, დაწერილი რომ მქონოდა, აუცილებლად გავგზავნიდი :) სხვათაშორის, სხვა პოსტი გავუგზავნე მაშინ, მაგრამ იმაზე უარი მითხრეს და ის საკონკურსო პოსტი აირჩიეს :)
ReplyDeleteაუ მინდა ასეთ საკონდიტროში შემოვიდოდი
ReplyDeleteსანამ სიურელისტურია,მეც სიურეალისტურად შემოვალ და შენც სიურელისტურად გამიღიმე, ოკ?
აი წამოვიდა--ზარის წკრიალი გესმის--კარი გაიღო და შემოდის პელაგია_სიფრიფანა,ნაცრისფერი პლაშით, წითელი ბერეტით,ცოცხალი და ღიმილიანი-თვალებით, წვრილი ფეხები საშუალო ქუსლოჩკებზე უდევს, ამას კრუასანები უნდა, გააქვთ? აქვე რო დაჯდეს და ფინჯანი ყავაც მიირთვას შეიძლება? არ უნდა აქედან გასვლა მსუნაგს :)
მაგარია! :)
ReplyDelete