ერთ კვირაში სწავლას ვამთავრებ, მაგრამ ამის არც შეგრძნება მაქვს და არც განწყობა. ყველაფერი წყნარად და ნელ-ნელა ხდება. ამიტომ სიზარმაცის დღეებს ვიწყობ, ლექციებს კვირაში ერთხელ მაინც ვაცდენ და ვუსაქმურობ.
ეს ისე, შესავლისათვის.
კარამელიანი ყავა არ მაქვს და ამიტომ გემო დავუკარგე ამ პოსტს, მაგრამ ფოტოებით ვეცდები კომპენსირებას. სოფიმ რომ მთხოვა ფეისბუქზე, ხშირად დაწერე როლან გაროსზე და ქალთა ჩოგბურთზეო, ცოტა დავფიქრდი, რამდენად საინტერესო იქნებოდა ეს უმეტესობისთვის. მაგრამ მე ხომ ძალით არ შემომყავს აქ ადამიანები, ძალიან ადვილია ასეთი პოსტების გამოტოვება, ანუ skip.
ან შეგიძლიათ მხოლოდ პირველი აბზაცი წაიკითხოთ :))
მე საერთოდ ქალთა ჩოგბურთის ხშირი მაყურებელი არ ვარ, მითუმეტეს როცა ინტერნეტით მიწევს ძირითადად თამაშების ნახვა. თუმცა ფავორიტები მყავს.
დღეს როლან გაროსის მესამე დღე იყო, და ჩემმა ორმა ფავორიტმა ქალმა მოიგო:
ჟუსტინ ენინი, რომელიც ამ ტურნირის ფავორიტიცაა [არა მარტო ჩემი :D]
და მარია შარაპოვა [რომელსაც კორტებზე ყოველთვის ძალიან კარგად აცვია]
ჰო, კიდევ ერთი ფავორიტი მყავს - კაროლინ ვოზნიაცკი [თუ ვოზნიაკი, არ ვიცი], რომელიც სულ იღიმება, სულ.
p.s გამოიცანით, ვინ მოიგო დღეს თავის პირველი თამაში?
Update: ფავორიტებს შორის ანა ივანოვიჩი დამავიწყდა :)
გვერდით რძიანი ყავა მიდგას კარამელით და გემრიელ სურნელს აფრქვევს. მე კი მთელი დღეა საფრანგეთზე, კერძოდ კი პარიზზე ვფიქრობ; მაგრამ არანაირი რომანტიული სურვილები არ მამოძრავებს - ვფიქრობ იმაზე, თუ რა ხდება ამ წუთებში პარიზის ერთ-ერთ უბანში. ალბათ იქიდან მოგუდული ხმები ისმის და შიგადაშიგ ოვაციების და ტაშის ხმა გამოდის.
დიდი შლემის ტურნირები ყოველთვის განსაკუთრებულ განწყობას ქმნის. შედარებისთვის, უხეშ მაგალითს მოვიყვან - როგორც მსოფლიო ჩემპიონატი ფეხბურთში. ოღონდ, ჩოგბურთში ეს მოვლენა წელიწადში ოთხჯერ ხდება. საკმაოდ ბევრია, ფეხბურთს თუ შევადარებთ. მაგრამ მაინც, ამ დროს განსაკუთრებული განწყობაა, რომელიც თავისთავად მოდის. ეს განწყობა ამყვა დღეიდან და ასე ორი კვირა ვიქნები. როლან გაროსი ჩემი ფავორიტია დიდი შლემის ტურნირებს შორის [უიმბლდონთან ერთად], ალბათ სუბიექტური მიზეზები მაქვს ამისათვის.
ჩემი ფავორიტია-მეთქი ვთქვი და მეტს ვეღარაფერს ვწერ, რაღაც აზრები გამეფანტა. ჰო, რატომ არის ჩემი ფავორიტი? 2005-2008 წლების განმავლობაში, რაფამ ზედიზედ ოთხჯერ მოიგო ეს ტურნირი. 2009 წელს კი, როცა ყველა სპორტულ გამოცემაში იწერებოდა სტატიები იმაზე, თუ როგორ შეიძლებოდა ნადალის დამარცხება და ათასი ხერხი მოიყვანეს მაგალითად, რაფამ მეოთხედფინალამდეც კი ვერ მიაღწია. ამით 'ისარგებლა' როჯერ ფედერერმა და პირველად მოიგო ეს ტურნირი. მანამდე, ზედიზედ სამი წელი, ფინალში ის რაფასთან მარცხდებოდა. წელს კი ამ მხრივ საინტერესო იქნება, რა მოხდება.
ფავორიტად წელსაც რაფა ითვლება. საინტერესო ფაქტი: როცა რაფას კითხეს მისი ფავორიტობის შესახებ, ასე უპასუხა: “Am I favorite to win at Roland Garros? I was last year and I lost.”
მგონი მთავარი არ მითქვამს, თუ რატომ ვლაპარაკობ ამდენს დიდი შლემებზე და განწყობებზე. დღეს French Open ანუ როლან გაროსი დაიწყო : )
რატომღაც ვიფიქრე, რომ აუცილებელი იყო პოსტი დამეწერა. არა იმიტომ, რომ დიდი ხანია არაფერი დამიწერია [თუ არ არის დიდი ხანი?], უბრალოდ მოთხოვნილება ვიგრძენი.
ისე მოხდა, რომ ბოლო დღეები ხშირი ფიქრი მიწევს იმაზე, თუ რამდენად შეუძლიათ ადამიანებს შეცვლა. მე საერთოდ ორ კატეგორიად ვყოფ მათ - რომლებსაც უნდათ შეცვლა და რომლებსაც არ უნდათ. პირველ კატეგორიას საკუთარ თავში ცვლილების შეტანა უნდა, და ცვლილებაში არ იგულისხმება 'მე მწვანე ფერი მიყვარს, მაგრამ წითელი უფრო გემოვნებიანია და ამიტომ წითელი უნდა შევიყვარო', არამედ საკუთარ თავში უარყოფითი თვისებების დანახვა და მერე მათი გამოსწორება, ან გამოსწორების მცდელობა. ასეთი ადამიანები მომწონს - მუდმივად მუშაობენ თავზე და იზრდებიან. მაგრამ მეორე მხრივ, წარმოიდგინეთ რა ცუდია თვითონ მისთვის, როცა მუდმივად უკმაყოფილო ხარ, ცდილობ უფრო მეტი ისწავლო, სწავლობ კიდეც, მაგრამ შედეგს ერთ დღეში ხომ ვერ აღწევ? რეალურად, შედეგს არც აღწევ. მთელი ცხოვრება რაღაცის გამოსწორების მცდელობაა, მეტი არაფერი.
მეორე კატეგორია, სამაგიეროდ, სრულ იდილიაში ცხოვრობს. მოსწონს საკუთარი თავი ისეთი, როგორიც არის და არანაირი უკმაყოფილების გრძნობა არ აწუხებს. არც მთელი ცხოვრება იტანჯება ათასი სულელური ფიქრებით თვითგანვითარებაზე.
დასასრული ორივე კატეგორიის ადამიანს ერთი აქვთ - სიკვდილი. საინტერესოა, რომელი უფრო ბედნიერ ცხოვრებას ატარებს - პირველი თუ მეორე კატეგორია?
ველოდები გრეის ანატომიის ახალი სერია როდის დაიდება; ვუყურებ ჩემს საყვარელ ადამიანებს და ცოტახნით მაინც დავიჯერებ, რომ ასეთები მართლა არსებობენ. რატომ არ შეიძლება, რომ საქართველოშიც ასე უბრალოდ გვარდებოდეს ურთიერთობები.
მახსოვს, როგორ ველოდი მის გამოსვლას. იმედი იწყებდა ჩვენებას და მაშინ გადავწყვიტე, მეყურებინა. თუმცა საკმაოდ სკეპტიკურად ვიყავი განწყობილი; თვითმფრინავი კუნძულზე ჩამოვარდა, მერე? ალბათ დახმარებას ელოდებიან, გადარჩენას ცდილობენ - დიდი-დიდი, 4-5 სერია გაგრძელდეს. მერე რაღა მოხდება? ინტერესი მაინც დიდი მქონდა, მისმა პოპულარობამ მოახდინა გავლენა, ხალხის აზრმა, რომლებიც უკვე უყურებდნენ შოუს.
პირველივე სერიამ გამიტაცა. ყველაფერი უფრო კარგად გათვლილი და საინტერესო აღმოჩნდა, ვიდრე მე წარმომედგინა - პერსონაჟების ტიპაჟებით, კუნძულზე თავგადასავლებით, მათი წარსულიდან საინტერესო ეპიზოდებით და თითოეულის პიროვნების თანდათან გახსნით.
მერე იმედმა ჩვენება შეწყვიტა, მგონი II სეზონზე. მაშინვე ინტერნეტით გავაგრძელე ყურება და მას შემდეგ ასე მოვყვები.. ყოველი წლის მაისიდან ვიწყებ ლოდინს, თუ როდის მოვა იანვარი. იანვრიდან მაისამდე - როდის მოვა ყოველი ოთხშაბათი. ასე გადის წლები და ახლოვდება დასასრული. ეს დასასრული კი ერთ კვირაში დადგება; [შოუ სულ 7 წელს გაგრძელდა: 2004-2010]
თავიდან ვიფიქრე, რომ ყველა საინტერესო პერსონაჟი დამეხასიათებინა. მაგრამ ახალს ვერაფერს ვიტყოდი, და მხოლოდ ერთზე შევჩერდი: ის არასდროს ყოფილა ჩემი ფავორიტი. ხან დიდ სიძულვილს იწვევდა ჩემში, ხან - აღმაფრთოვანებდა..
ბენი - შოუს ყველაზე, ყველაზე საინტერესო პერსონაჟი. [როგორც ვიცი, თავიდან მას არ ჰქონდა დიდი როლი, მაგრამ ისე ითამაშა, რომ სცენარი შეცვალეს და ისე ერთ-ერთ მთავარ პერსონაჟად იქცა]. ადამიანი, რომელსაც ნებისმიერ მომენტში, ნებისმიერს შეუძლია უღალატოს. რომელსაც არავინ ენდობა, მაგრამ მაინც ყოველთვის ახერხებს ყველას დარწმუნებას. რომელიც ყოველთვის ცივი გონებით მოქმედებს და ადვილად წირავს ადამიანებს. უფრო სწორედ, მოქმედებდა - შოუს მიწურულს ის შეიცვალა. თუმცა, ჯერ კიდევ ორი სერიაა დარჩენილი და არ ვიცი რას მოიმოქმედებს ის. მინდა, რომ მნიშვნელოვანი როლი შეასრულოს.
თითქმის არასდროს მომწონდა ჯეკი. სულ სულ თავიდან, დასაწყისში კი, მაგრამ მალევე მივხვდი, რომ ზედმეტად იდეალური იყო.
სამაგიეროდ, მომწონს სოიერი. თაღლითი, რომელიც მაშინ აკეთებს სიკეთეს, როცა მისგან არავინ ელის და პირიქით.
ჩემთვის ძალიან საინტერესო იყო სოიერი-ქეითი-ჯეკის სამკუთხედი და ყოველთვის პირველ ორს ვგულშემატკივრობდი.
როგორც ქეითმა თქვა, მათ შორის სულიერი კავშირი არსებობს და ეს წყვილი უფრო მომწონს, ვიდრე ჯეკი-ქეითი.
ჩემი კიდევ ერთი ფავორიტი, რომელიც სერიალში ბოლოს გამოჩნდა, არის ჯეიკობი. არ ვიცი რა დავინახე, მაგრამ ძალიან სიმპატიური მეჩვენებ(ა)ოდა.
სიმპატიებს რომ თავი დავანებოთ, სხვა ბევრი საინტერესო პერსონაჟია, რომელიც არ ჩამოვთვალე. ამ პოსტით არც მიცდია, რომ ჩემი აზრი სრულად მომეხსენებინა სერიალის შესახებ. მგონია, რომ ვერ შევძლებ, ნაწილობრივ მაინც, ამის გაკეთებას. უბრალოდ ძალიან მინდოდა, რომ პოსტი დამეწერა Lost-ზე.
ამბობენ, რომ ლამაზ სხეულში ლამაზი სულია. თუმცა, მე პირიქით უფრო ვიტყოდი.. საერთოდ, როცა ადამიანს ეცნობი, პირველ შთაბეჭდილებას ცხადია მისი გარეგნობა ქმნის. გარეგნობაში არ იგულისხმება მაინცდამაინც ის, რომ ლამაზი იყოს. არსებობენ სასიამოვნო გარეგნობის ადამიანები, რომლებსაც შეიძლება საინტერესო თვალები, ან გულწრფელი ღიმილი ქონდეთ. სწორედ ამით იგებენ თანამოსაუბრის გულს. თვალების საინტერესოობა და ღიმილის სიგულწრფელე ხომ მათი ხასიათიდან მოდის არა? ამიტომ მჯერა, რომ ხასიათი ყველა ადამიანის გარეგნობაზე აისახება. და არა მარტო გარეგნობაზე; ზოგადად - მანერებზე, ქცევაზე.
მაგალითად, რამდენი ქალია, რომელიც ერთი შეხედვით თითქოს არ არის ლამაზი, მაგრამ გამოხედვაში, მოძრაობაში აქვს რაღაც, რაც განსაკუთრებულად მიმზიდველს ხდის მას.
მე ხომ ჩემი აღმოჩენები მაქვს ხოლმე. სხვებითვის შეიძლება დიდი ხნის ცნობილი ფაქტები და ადამიანები, რომელსაც მე სპონტანურად ვხვდები და მერე აქაც გიზიარებთ. ერთ-ერთი ასეთია გრეის კელი.
არა, იმას არ ვამბობ, რომ აქამდე არაფერი ვიცოდი მის შესახებ და ეხლა ამაყად ვწერ მასზე. ჩემი აღმოჩენები ამას არც გულისხმობს.
გრეის კელის რამდენიმე ფოტო ვნახე ცოტა ხნის წინ Vanity Fair-ზე და სუნთქვა შემეკრა, ისეთი შარმი აქვს.
მისი არც ერთი ფილმი მაქვს ნანახი და საერთოდ არ მინახავს დინამიკაში, მაგრამ მგონია რომ ყოველი მისი მოძრაობა საოცრად დახვეწილი და გრაციოზულია..
უფრო სწორედ, იყო.
ფოტოს აღწერა - "What a meeting of style and substance!.."
შარმი ისეთი რაღაცაა, რასაც ვერ შეიძენ და ვერ ისწავლი. ის თანდაყოლილი თვისებაა, რომელიც ბევრს არ აქვს. თუმცა მაინც, Let's try to be like Grace Kelly.
ბოლო წინადადებას მაინცდამაინც პირდაპირ ნუ გაიგებთ :)
შაბათს პრაიმ ფიტნესში ჩოგბურთის ღია კარის დღე იყო და წასული ვიყავი. პირველად მეჭირა ჩოგანი ხელში და ბედნიერებისგან ვცახცახებდი. ისეთი სიამოვნების მომგვრელია თამაში, რომ სიტყვებით შეუძლებელია გადმოსცე, უბრალოდ უნდა ითამაშო და იგრძნო. ყველაფრისგან იცლები და მხოლოდ სიამოვნება გრჩება. ახლა ვფიქრობ, რომ როცა სწავლას დავამთავრებ, ერთი წელი დავისვენო ყველაფრისგან; ვიმუშავო ნებისმიერ ადგილას, გამოვიმუშავო იმდენი ფული, რომ ყოველ კვირას ჩოგბურთი ვითამაშო და დავიცალო. ერთი წლის შემდეგ კი ვიფიქრებ სწავლის გაგრძელებაზე. ახლა კი დასვენება მინდა. მართლა მინდა, აი მართლა.
ეს პოსტი რამდენიმე დღეა, დაწერილი მაქვს და რატომღაც აქამდე ვერ გამოვაქვეყნე. სანამ კითხვას დაიწყებდეთ, ჩართეთ მუსიკა პოსტის ბოლოს; ბოლო ნახევარი საათია მე გადაბმულად ვუსმენ და ვუსმენ..
იცით, რომ რაფას ’მისტერ აპრილს’ ეძახიან? ვინაიდან ის ამ თვეში თითქმის არასდროს აგებს, ასეთი წოდება მიანიჭეს - მისტერ აპრილი.
იცით, რომ რაფას თითქმის 1 წელი [უფრო ზუსტად კი - 11 თვე] ერთი ტურნირიც კი არ ქონდა მოგებული? და როდესაც მისი თვე მოვიდა, ზედიზედ 2 ტურნირი მოიგო - მონტე კარლოში და რომში [ეს უკანასკნელი მაისშიც გადავიდა, მაგრამ აპრილი მაინც უფრო მნიშვნელოვანია, არა?]
იცით, როცა რაფამ მონტე კარლოს ტურნირი მოიგო და წაგებების სერიას როგორც იქნა ბოლო მოუღო, ბევრი იტირა. აი ასე, დაეცა თიხაზე და იტირა.
მერე პირსახოცში ჩარგო სახე და მხრები უცახცახებდა [კონკრეტულად ამ ფაქტის ფოტო არ მაქვს]
შემდეგ თასი აღმართა და უკბინა კიდეც.
და იცით, რომ რაფამ ეს ტურნირი [მონტე კარლო] ზედიზედ მეექვსედ მოიგო და რეკორდსმენიც გახდა?
იცით, რომ რომში რაფამ ნახევარფინალში უფრო მეტად გამოხატა გამარჯვების სიხარული, ვიდრე ფინალში [ვინაიდან პირველი უფრო რთული იყო მისთვის, ვიდრე მეორე..]
ფინალი
ახლა ხომ უკვე იცით, თუ რატომ უწოდებენ რაფას მისტერ აპრილს..
მგონია რომ ბევრი არაფერი მექნება დასაწერი საკუთარ თავზე, თუმცა შევეცდები.
- ჩემს სიარულის მანერაზე ბევრი ვიფიქრე. მგონი საშუალო ტემპით დავდივარ და აქეთ-იქით ვიყურები, სხვადასხვა საგნებს ვათვალიერებ ხოლმე. ადამიანებს თვალებში არ ვუყურებ : ))
- უხშირესად მეცმევა შარვალი და სპორტული ან ძაალიან დაბალძირიანი ფეხსაცმელი.
- აქსესუარებიდან არაფერს ვიყენებ. ნუ, თითებზე ორი სადა ბეჭედი მექნება აუცილებლად, დილით თუ არ დამავიწყდა გაკეთება.
- თმა მექნება ალბათ გაშლილი და ხვეულ-აჩეჩილი, იმიტომ რომ არ ვივარცხნი, მერე მიფუვდება სასტიკად.
- აუცილებლად მექნება საშუალოზე დიდი ზომის ჩანთა, ვინაიდან მიყვარს, როცა სრული აღჭურვილობით გამოვდივარ სახლიდან [ხალათი, ფონენდოსკოპი, ბლოკნოტი, ’კოსმეტიჩკა’ და ა.შ], რასაც დიდი მოცულობის ჩანთა ჭირდება.
როცა თქვენ მოხვალთ ჩემთან და დამელაპარაკებით:
- აუცილებლად მექნება გაოცებული სახე [როდრიგომ იცის, როგორი], მერე გამეღიმება და [აუცილებლად] ძალიან გამიხარდება.
- დავიწყებ ლაპარაკს, ალბათ სწრაფად და დაბნეულად.
შემდეგ უკვე როგორ განვითარდება მოვლენები, ეგ გარემოზე და თქვენზეა დამოკიდებული :)
