ეს შემოდგომაც თავს დამატყდა. სულ ისეთი ამინდებია, ქუჩებში რომ უნდა იხეტიალო. აი, მაგალითად ლესელიძის გვერდით არის პატარა ქუჩა. დიდი არაფერი, ჩვეულებრივი, ვიწრო ქუჩაა, თანაც - დამრეცი. იქ პატარა ძველებური სახლს ასევე ძველებური ფანჯარა აქვს და ერთხელ ამ ფანჯრიდან ქალი იყურებოდა. აი, იცით როგორი? არიელში რომ არის ბოროტი, რვაფეხა ჯადოქარი, იმას გავდა. დიდი წითლად შეღებილი ტუჩებით. სანამ არ ჩავიარეთ თვალს არ გვაშორებდა. რაღაცნაირად შემეშინდა, რომ დავინახე. ის კი შეიძლება უბრალო მეძავი იყო, ყველაფრისგან დაღლილი. მე კიდევ ათასი რაღაც გავიფიქრე..
დაღლილ მეძავებზე გამახსენდა - ნამდვილი მარკესის ამინდებია. მოყვითალო და მზიანი. არა, მარკესს აუტანელი სიცხეებიც უხდება, სულს რომ გიხუთავს, ისეთი.
მაგრამ მე მარკესს არ ვკითხულობ ახლა.
გუშინ ბებოს ბიბლიოთეკას მივაკითხე. უფრო სწორი იქნებოდა მეთქვა, ბებოს თაროებს მივაკითხე-მეთქი. მიყვარს წიგნების არჩევის პროცესი, თან იქ სულ ძველი წიგნებია და ეს ბევრად უფრო სასიამოვნოა, ვიდრე პრიალა ფურცლები. ცოტახნით ეზოში ვკითხულობდი. მერე ძილის წინ. როგორ მიყვარს, ღამე ძალიან რომ გეძინება და კითხვას მაინც ვერ ეშვები. მერე უკვე ისე გერევა ძილი, რომ ვეღარ ართმევ თავს და იძულებული ხარ წიგნი დახურო, სასთუმალთან დადო და გაითიშო. .
წიგნები და შემოდგომა უხდება ერთმანეთს. მითუმეტეს თუ იმ საერთო ორომტრიალში არ ხარ ჩაბმული, დილით ლექციებზე რომ უნდა გაიქცე. და ათასი ვალდებულება კიდევ.
ხანდახან არ გქონიათ შეგრძნება, რომ გარშემო ყველაფერი იმდენად სწრაფად იცვლება, რომ ფეხს ვერ უწყობთ და სულ, სულ ბოლო მიდიხართ? ზოგჯერ ისეთი რამეებია ჩემთვის პრიორიტეტული, რაც ამ სამყაროს სულ არ აინტერესებს, ან დიდი ხნის წინ მოიწყინა. ამიტომ მე სულ სხვა გზით მივდივარ და კმაყოფილი ვარ ჩემი პრიორიტეტებით, სამყაროც თავისთვის მიდის. ასე ვცხოვრობთ ორივე ჩვენთვის და ერთმანეთს ხელს არ ვუშლით. მერე ისევ მე ვიწყებ შფოთვას, რომ თუ რამეს მინდა მივაღწიო, ჩემი პრიორიტეტები უკანა პლანზე უნდა გადავწიო და რაღაცეები იძულებით გავაკეთო და ასეც ვიქცევი.
მე უკვე არ ვიცი, რა მომწონს და რა - არა. ერთ დღეს შეიძლება ის მომეწონოს, რაც წინა დღეს საშინლად არ მესიმპათიურებოდა. თან ეს ყველაფერი ისე ბუნებრივად და თავისთავად ხდება, რომ მე თვითონაც ვერ ვხვდები ხოლმე. არც ის ვიცი, როდემდე გაგრძელდება ეს ცვლილებების პერიოდი და როდის ვიქნები ჩამოყალიბებული საკუთარ თავში. აი, ამ ეტაპზე, მაგალითად მუსიკის სფეროში, ვუსმენ ჰიპ-ჰოპს. კერძოდ, ემინემს, ლილ ვეინს და კეინი ვესტს. მე კი სხვადასხვა დროს უამრავი ჟანრი მომწონდა, იგივე ჰიპ-ჰოპით დაწყებული და Death-მეტალით დამთავრებული. ანუ რომ მკითხო, რა ჟანრის მუსიკას ვუსმენ, მე კითხვითვე უნდა გიპასუხო, 'ახლა? ახლა ვუსმენ..' და ასე. ზოგადად კი არ ვიცი, რას ვუსმენ.
დღეს ვფიქრობდი, რომ დიდი ხანია რაღაც სითბო არ მიგრძვნია, აი გული რომ შეგეკუმშება და შეიძლება იტირო კიდეც. მერე გამახსენდა, რომ ორიოდე დღის წინ ერიკ-ემანუელ შმიტის [თუ 'შმიდტის'?] 'ნოეს შვილს' რომ ვკითხულობდი, იმ ეპიზოდზე, გერმანელი ოფიცერი რომ შევა საშხაპეში, სადაც ებრაელი ბიჭუნები არიან, ოფიცრის სიტყვებზე 'აქ არავინ არის, სხვაგან ეძებეთ', კინაღამ ავღრიალდი. მარტო რომ ვყოფილიყავი, მხოლოდ ჩუმ ცრემლებს ალბათ არც დავჯერდებოდი. საერთოდ ნაწარმოები მომეწონა, დიდი ხანია ასე გული არ გამთბობია კითხვისას.
ისიც არ ვიცი, ამ რეზიდენტურის გამოცდას რატომ ვაბარებ. უფრო სწორედ, სერიოზულად არ ვფიქრობ ამ ყველაფერზე და ვაბარებ 'ყოველი შემთხვევისათვის'. და საერთოდ, მგონია რომ ბევრს ვლაპარაკობ ჩემს თავზე - აქ, ბლოგზე. ხალხს კი თურმე ბლოგებზე რამე შემეცნებითის წაკითხვა უნდა, სადღაც წავიკითხე რამდენიმე დღის წინ. ჰოდა, აქ ნუ შემოხვალთ, ვერაფერ შემეცნებითს ვერ ნახავთ. მხოლოდ საკუთარ თავზე ვწერ.
პ.ს ისე, პოსტში რომელიმე კონკრეტული წიგნის ხსენება, შემეცნებითად არ ითვლება ვითომ?..
დღეს სექტემბრის თბილი, მზიანი დღეა და ჰაერში ყურძენის სუნი ტრიალებს. გარეთ მეზობლები ხმაურობენ. მოკლედ, ისეთი დღეა, როგორიც სიტყვა 'სექტემბრის' გაგონებისას წარმოგიდგება ადამიანს. ბლოგერები ბათუმში არიან, კინოფესტივალზე. მეც შეიძლებოდა ვყოფილიყავი იქ, და რომ წარმოვიდგენ, რა ბედნიერი ვიქნებოდი ეს რომ მართლა ასე ყოფილიყო, უკვე ბედნიერად ვგრძნობ თავს. სექტემბრის ბათუმი - რა შეიძლება იყოს ამაზე კარგი.
სექტემბერი ჩემი თვეა. ოქროსფერი და თბილი. ისეთი თვეა, მთელი ცხოვრების გეგმები რომ უნდა დააწყო ადამიანმა. არა, გეგმები არა, ძალიან პრაგმატული და მშრალი გამოდის. აი, ისეთი დროა, რომ გიჩნდება სურვილი შენს ცხოვრებაში რაღაცეები შეცვალო, ზოგი რაღაც უცვლელად დატოვო და ახალი ძალებით შეუდგე ცხოვრებას. ან, შეგიძლია, არაფერიც არ შეცვალო, არც გეგმები დააწყო და უბრალოდ დატკბე თბილი დღეებით.
სექტემბერში ჩემი დაბადების დღეა, და კიდევ ნატალიობა, რომელიც მე პირადად მიყვარს და სულ არ არის აუცილებელი, სხვებსაც უყვარდეთ. სექტემბერში ახალი წელია კიდევ. ძველად ქართველები სწორედ 14 სექტემბერს აღნიშნავდნენ ახალ წელს. ინდიქტიონი ქვია, თუ სწორად მახსოვს.
და კიდევ, სექტემბერს ძალიან, ძალიან უხდება ამელის მუსიკა.
ქარს საიდანღაც მოაქვს ეს სიმღერა. ვიღაც ჰყვება თან, სასაცილოდ. მე მეღიმება და ვფიქრობ, ვინმეს თუ მოუსმენია ჩემი სიმღერა და იმასაც გაღიმებია.
ფერისცვალების მერე ისეთი ქარებია, რომ ღამღამობით კარის ჭრიალი მაღვიძებს და საბანში საგულდაგულოდ ვიმალები ხოლმე. საერთოდ რაც აქ ვარ, ღამით რამდენჯერმე ვიღვიძებ. ხანდახან ვდგები და აივანზე გავდივარ. მთვარე ისე ანათებს, რომ ყველაფერი ვერცხლისფერია და სახლების ჩრდილები მოჩანს. დღესაც ქრის ქარი, ჩემს სარაფანს ისე აფრიალებს, რომ მერლინ მონრო მონაგონია ჩემს გვერდით :D მე კი მაინცდამაინც დღეს მომინდა ამ სარაფნის ჩაცმა და სოფელში ხეტიალი და კიდევ კარგი, რომ არავინ არის გარეთ, თორემ კაბას ვეღარ ვიმორჩილებ.
ეხლა ვხვდები, რომ უცნაური გოგო ვარ. ალბათ უცნაურად გამოჩნდება სხვების თვალში, 22 წლის გოგო [ღმერთმანი!] ეკლესიის ეზოში იჯდეს და ბავშვებს ჩიპოლინოს უკითხავდეს, ან თეთრ ხიდზე იდგეს და ცეკვავდეს. ჩემთვის კი ჩვეულებრივი ამბავია და დღეს ჭამაც კი დამავიწყდა ამ ხეტიალში. მაშინღა მივხვდი, სისუსტე და თავბრუსხვევა რომ ვიგრძენი. მე და ბავშვები თავს მშვენივრად ვგრძნობთ. თუმცა არა, დღეს ერთი გამებუტა, ბევრი ვეცადე და ვერ შემოვირიგე, მერე კი ვეჩხუბე და ასე დავტოვე. ეხლა ვფიქრობ, როდემდე გასტანს მისი გაბრაზება. აბა აქ მეტი საფიქრალი არ მაქვს და რამეზე ხომ უნდა ვიფიქრო..
წყაროსთან კვლავ სხედან უსაქმური ბიჭები, მე კვლავ დავათრევ მძიმე წყლის ჭურჭელს. ჩემი გაურკვეველი მომავალი მახარებს და თავისუფლებას მთელი ტანით ვგრძნობ. მგონი, არც ევროპაში მინდა წასვლა. მთავარია ქარი ქროდეს და მე ფრიალა კაბა მეცვას. შორს ჩემგან ყოველგვარი რეზიდენტურა, მოდულები და სხვა მსგავსი უცნაური სიტყვები. ბუნება მაინც ყველაზე ძლიერია. აი, ამ საუკუნეშიც ხალხი წვიმაზეა დამოკიდებული.
ბებო კარტოფილის ხინკალს აკეთებს. კარები ისევ ჭრიალებს და გარეთ მზე ანათებს. ბებო ნერვიულობს, რომ არაფერს ვჭამ. ნართლა არ მაქვს მადა, მაგრამ რა არის ამაში ცუდი ვერ ვხვდები. ფიჭვნარში მინდა ასვლა და სულ მეზარება. თან ვიხეტიალო-მეთქი და თან ფეხის გადადგმა მეზარება.
მიუხედავად ყველაფრისა, მენატრებიან ადამიანები და ზოგიერთზე ვფიქრობ. საერთოდ, აქ იმდენი სისულელე მომდის თავში, რომ ისიც კი გადავწყვიტე, რომ ოდესმე ჯვარს ამ პატარა ეკლესიაში დავიწერ. ბებიაჩემის აზრით, გათხოვებაზე უნდა დავიწყო უკვე ფიქრი. მე კი მხოლოდ იმ დონეზე ვფიქრობ, რომ ჯვრისწერის ადგილი შევარჩიე. სულ ეს არის.
აქ ბევრი 15-16 წლის გოგოა, რომლებიც საღამოობით გაპრანჭულები სეირნობენ. ბევრი არა, რამდენიმე. ორი. სეირნობენ, რაღაცეებს ჩურჩულებენ და იცინიან. მე კიდევ უფრო მეტად ბავშვი მგონია თავი და სულ ეგოისტი ვხდები, საკუთარ თავზე ვფიქრობ მთელი დღე. გუშინ ერთმა ქალმა თქვა ჩემზე, 22 წლის არ მეგონა, პატარას გავს და ქცევებიც პატარასი აქვსო. მანამდე სულ ვუცინოდი და ალბათ იმიტომ. აქ სულ ბავშვობა დამსდევს თან, როგორც მოდილიანს 'მოდილიანში'.
ღამე: ბავშვებს ორჯერ ვეჩხუბე და შევურიგდი. რა სასაცილო ვარ, სულ მთლად გავბავშვდი. უფრო სწორედ, აღმზრდელს ვგავარ, მე-19 საუკუნის დიდგვაროვან ოჯახებში რომ მუშაობდნენ..
ეხლა ვფიქრობ, ხვალ ის ფრიალა სარაფანი ჩავიცვა თუ არა. ეს ქარი აშკარად არ აპირებს არსად წასვლას. ხვალ კიდევ სარეცხი უნდა გავრეცხო. აი ასე, წავალ წყაროზე და გავრეცხავ. ნამდვილად მე-19 საუკუნეში ვარ. თქვენ კიდევ ამბობთ, დროში მოგზაურობა არ არსებობსო..
ეს დღეები ბევრს ვფიქრობ და წერა მინდა, მაგრამ არ ვწერდი.
აქ ყოფნა მამშვიდებს, მაგრამ გარშემო ისეთი ხმაურია, ვიღლები. მუსიკა მენატრება და შორიდან მომავალ K'naan-ის ჰანგებზე ცეკვას ვიწყებ ლამის. თბილისშიც არ მინდა, იქ ის მელოდება, რაც სულ მაქვს. . ადამიანების დანახვა ისე მახარებს, რომ უცნობებსაც კი ვუღიმი და ვესალმები. აქ ’გამარჯობა’ არავის უკვირს, ღიმილი კი უცნაური ამბავია.
ორი დღით ლეპტოპი მქონდა, თუმცა უინტერნეტოდ. სულ არ მომნატრებია. თუნდაც ინტერნეტი მქონოდა, დიდი არაფერი.
მივხვდი რომ ბავშვები კარგად ერთობიან ჩემთან. უფრო ზუსტად რომ ვთქვა, მე ვგრძნობ თავს კარგად მათთან და თამაში სიამოვნებას მგვრის. შორტები მაცვია და ფეხები აივანზე მაქვს შემოწყობილი. ბებო ძველ რადიოს უსმენს. მეზობლად ბავშვები ხმაურობენ და ასაკოვანი დედა თავის მცირეწლოვან ბავშვზე ნერვიულობს. ეს ქალი ყოველდღე მხვდება წყაროზე, 45 წელზე მეტის იქნება და 2 წლის შვილი ყავს.
ვნანობ, რომ გარეთ მარტო სიარული მეშინია. I mean, ტყეში მეშინია და პრინციპში, სოფელშიც - ძაღლების. ისე მინდა მარტო ხეტიალი.. იქნებ მოწყენილობისგან ძაღლებიც დავიკიდო და ვიხეტიალო. რა უცნაურია, მთელი ბავშვობა და შემდგომი პერიოდიც აქ ვატარებდი ყველა ზაფხულს და თითქმის არავის ვიცნობ, მარტო ’ვიღაცის’ [აქ კაცის სახელი] გოგო ვარ, როგორც ყველა ჩამოსული ახალგაზრდა და ასე მცნობენ. და მერე ’აა, რა კარგი გოგოა’, სახე გაუნათდებათ ხოლმე. ბებოს აზრით, შორტები მოკლეა. ჩემი აზრით კი თავს კომფორტულად ვგრძნობ.
თბილისში ძალიან ცხელა თურმე. აქაც ცხელა დღისით და გრილ ოთახს ვაფარებ თავს. Facebook ყველამ გაიგო და ჩემი ნათესავები აპირებენ, დამიმეგობრონ. მე კი არ ვიცი, მინდა თუ არა, რომ მათ ჩემი ბლოგი წაიკითხონ. აქ მთელი დღე ნიავია, ხან ქარიც და ბადმინტონს ვერ ვთამაშობ. ღამით 12 საათზე ვიძინებ და დილით 9-ზე ვიღვიძებ. თავიდან კი უძილობა მტანჯავდა და ყოველ გაფაჩუნებაზე შიშისგან ვკანკალებდი. ასე მგონია, მთელი სამყაროს მწერებმა აქ მოიყარეს თავი; მძულს ღამის პეპლები. თაგვები არ არიან, მაგრამ მე ყველგან ისინი მეჩვენება. ყავასაც კი მხოლოდ ერთხელ ვსვამ დღეში და მყოფნის.
მოსაღამოვდა. რომ დაღამდება, თაფლიან ჩაის დავლევ და აივანზე დავჯდები, მერე ისევ გათენდება. ხალხი 19 აგვისტოს ელოდება, რომ მერე ყველაფერი შეიცვალოს და აგრილდეს. ხალხი წვიმასაც ელოდება, რომელიც არც თუ ისე ხშირია აქ.
მე მწვანე კალმით ვწერ და მეუცნაურება, რომ კლავიატურის ხმა არ მესმის. ეხლა თარიღი უნდა დავწერო აქ, თავისით არ დააპაბლიშებს. 17 აგვისტოა თურმე, მობილურმა მამცნო. 8-ის 20 წუთია.
გრიგოლ რობაქიძის დღეები მაქვს. რატომღაც თბილისშივე მომინდა, ’გველის პერანგი’ მეორედ წამეკითხა და წამოვიღე. რაღაცნაირ აურას ქმნის გარშემო.
როგორ მგავს ეს ნახატი, ხომ არ იცით.. [Sophie, only you'll know what I mean :)]
ვერაფრით ვეგუები ამ ხმაურიან და მტვრიან თბილისს. მანქანების ხმა უფრო ხმამაღალი მეჩვენება, ვიდრე რეალურად არის; სუნთქვა მიჭირს და ვცდილობ ღრმად ვისუნთქო, მაგრამ ჰაერი მაინც არ მყოფნის.
ახლა ფილმს ვუყურებ, წერილები ჯულიეტას. ჰოდა, ამ ქალაქიდან გაქცევაზე ფიქრისას, მგონია რომ ვერონა არის ის ადგილი, სადაც თავს მშვიდად ვიგრძნობდი ახლა. ვერონა იქნება თუ რომელიმე სხვა ლამაზი, ქვაფენილიანი ქალაქი დიდი მნიშვნელობა არ აქვს. მთავარია მარტო ვიყო, ქუჩებში დავდიოდე და არავინ მიშლიდეს ფიქრში ხელს.
ინტერნეტ-სამყაროც ნაკლებად მიმზიდველი გახდა ჩემთვის. ფეისბუქზე შევალ და არ ვიცი, რა ვაკეთო. ბლოგზეც ვფიქრობ, არ მინდა რომ ყველამ წაიკითხოს აქ რასაც ვწერ. შეიძლება მხოლოდ რამდენიმე ადამიანისთვის გავხადო ხელმისაწვდომი.
უცნაური ადამიანი გავხდი. სოფელში ძალიან კომუნიკაბელური ვიყავი და ხალხთან მაქსიმალურად ვურთიერთობდი, პარალელურად კი თავში ის აზრი მწიფდებოდა, რომ ჩემი ბლოგი ყველას არ უნდა წაეკითხა. დღიურის მაგვარ ჩანაწერებსაც ვაკეთებდი იქ და ნაწილს აქაც გადმოვწერ. არც ეს ჩანაწერები მინდა რომ ყველამ ნახოს, და მაინც ვაქვეყნებ :) მოკლედ, მე თვითონ ვერ გამიგია რა მინდა.
ახლა კი ამ დილაუთენია პოსტს გამოვაქვეყნებ და ფილმის ყურებას განვაგრძობ :)
