გუშინ ნარუტოს მორიგ სერიას ვუყურებდი, სადაც სასკე უჩიჰა გაჰყვიროდა, რომ ყველა კავშირი, ყველა ძაფი უნდა გაეწყვიტა ახლობელ ადამიანებთან.
ამ დროს ეპიფანია მქონდა - ზუსტად ეს მჭირდება - კავშირების გაწყვეტა!
რა თქმა უნდა, არა ისეთი ბნელი ხერხებით, როგორც სასკეს წარმოუდგენია.
მე სხვაგვარად მჭირდება, და ამას ახლა, ბევრი წლის შემდეგ მივხვდი.
რაც თავი მახსოვს, ყველა ადამიანთან, რომელსაც ჩემი ცხოვრების გზაზე გაუვლია (არ ჰქონდა მნიშვნელობა, დიდი ხნით, ერთი დღით თუ თუნდაც ერთი წუთით), მაშინვე რაღაც ბმებს ვაბამდი. ხშირად ისე, რომ ეს ბმა ორმხრივი არ იყო. შემდეგ ეს ბმა, ეს კავშირი მტანჯავს, მექაჩება და ენერგიას, რესურსს მართმევს. რაც უფრო ახლოა ეს ადამიანი, მით უფრო მტკიცეა ბმა და უფრო მტანჯველია, როცა მექაჩება. ყველაზე მტანჯველი კი მაშინაა, თუ მეორე მხარე ამ კავშირებს საერთოდ ვერ გრძნობს და ბმები ცალმხრივად მიჭირავს.
ალბათ, ცოტა აბსტრაქტულია რასაც ვამბობ, ალბათ კონკრეტული მაგალითები უფრო ნათელს გახდიდა, მაგრამ ახლა ეს არ არის მთავარი.
მთავარი ისაა, რომ როგორც იქნა, ეს დავინახე და კავშირების გაწყვეტა გადავწყვიტე. უცებ აღმოვაჩინე, რომ ჩემს თავს ხშირად ამ ბმების მეორე მხარეს მდგომი ადამიანის თვალით ვუყურებ და შესაბამისად, ჩემს რეალურ თავს ვერ ვხედავ.
ანუ ჩემს თავს დიდი ხანია, მხოლოდ სხვების თვალით ვხედავდი, როგორი არასწორია, არა?
და როგორი სწორი და კარგია, ამის აღმოჩენა, თუნდაც ახლა. აღმოჩენა და თვალის გასწორება.
მადლობა, სასკე.
