როცა ავად ვართ, სასთუმალთან ცხელი ჩაი გვიდგას და ხშირ-ხშირ ყლუპებად ვსვამთ. ბალიშთან კი წიგნი გვიდევს, თუ კითხვის ძალა შეგვრჩა. თუ - არა, მაშინ რომელიმე მყუდრო სერიალი უნდა ჩავრთოთ, როგორიცაა Gilmore Girls, და ყავებისა და პაწაწინა, ლამაზად მორთული ქალაქის სამყაროში გადავეშვათ.
მაგრამ რას ვმღერით გულში, როცა ავად ვართ?
სოფი, არ ვიცი, ამ ბლოგზე კიდევ შემოდიხარ და პოსტებს კითხულობ თუ არა, მაგრამ არ აქვს მნიშვნელობა, მაინც ვიტყვი - არასდროს დადგება დრო, როცა შენი ბლოგი არ მომენატრება.
იმედია, კარგად ხარ და ბედნიერი ხარ.
თითქმის ცხრა თვიანი განშორების შემდეგ, სახლში ვარ.
უცნაურია, ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ წუხელ გავიხურე კარი დიდი ჩანთით და აეროპორტში წავედი. დღეს კი უკან დავბრუნდი.
სულ ცოტაც და საქართველოში დავბრუნდები. გამგზავრების წინა შფოთვა დამეწყო, მაგრამ არც ისე ტრადიციული. ძირითადად უარყოფით გამოიხატება. ვითომ მე არ მაქვს ბარგი გასაგზავნი, საჩუქრები საყიდელი და 24 საათზე ხანგრძლივი ფრენა გადასატანი. არა, ეს სხვა ვიღაცაა. მე აქ უნდა ვიჯდე, სიმშვიდესა და სიმწვანეში და ჭრიჭინების ხმას ვუსმენდე. და რა თქმა უნდა, თავი მტკიოდეს.
ოლბანიში ბოლო დღეებს ვითვლი.
დღეს დილის ყავაზე რაღაცნაირი კარგი მომენტი მქონდა, ყავას ვსვამდი, ფეხები ფანჯრის რაფაზე მეწყო, გარეთ ხეების შრიალს ვუყურებდი და ჭრიჭინების ხმას ვუსმენდი. ვფიქრობდი ერთდროულად ყველაფერზე, მაგრამ კონკრეტულად არაფერზე. ხვდებით, ხო? თითქოს ბევრ რამეს რომ იხსენებ რამდენიმე წამში. თითქოს აქ ყოფნა შევაჯამე და თან "აქ და ახლა" მომენტი მქონდა.
ჰმ.
რა კარგია, ძველ პოსტებში რაიმე სიმღერას რომ ვურთავდი. იმდენი კარგი, დავიწყებული სიმღერა გავიხსენე.
