ჰეი, ჩემო ბლოგო.
აქაურობა დღიურად მექცა, თუმცა ეს ალბათ 2009 წელს მოხდა, როცა პირველი პოსტი დავწერე.
პარასკევია, მე შვებულება მაქვს. დილას გაღვიძებისთანავე არ ავმდგარვარ, არც ტელეფონის სქროლვა დამიწყია, თვალდახუჭული ვიწექი და ვფიქრობდი. მერე ავდექი, შვრიის ფაფა გავიკეთე, ყავა მოვიდუღე და ტელეფონის სქროლვის ნაცვლად ლეპტოპი გავხსენი. ბლოგზე შემოვედი და ჯერ ჩემი, შემდეგ ბლოგთა სამეგობროს პოსტებს გადავხედე. სევდიანი სიამოვნება იყო ძველი პოსტების კითხვა, როცა შედარებით სიმშვიდეში ვცხოვრობდით. ცოტა ხნით რეალობას გავექეცი, მაგრამ კითხვას რომ მოვრჩი, დაბრუნება კიდევ უფრო რთული აღმოჩნდა. დღეს აღარ გვაქვს ფუფუნება, საკუთარ პრობლემებსა და პატარ-პატარა რამეებზე დავიჩივლოთ და ვიწუწუნოთ, ან თუნდაც რაიმე კარგზე ვილაპარაკოთ - მოგზაურობაზე, გემრიელ საჭმელსა თუ ურთიერთობებზე. დღეს აღარაფერი არ არის ნორმალურად. გავურბივარ იმის ბოლომდე გაცნობიერებას, რომ საუკეთესო წლებს, არა, რატომ წლებს, ჩვენი ცხოვრების, ჩვენი ასაკის საუკეთესო დღეებს მუდმივ შფოთვასა და ნერვიულობაში ვატარებთ.
მსოფლიო კი ყოველ დღე უფრო და უფრო უარესი ხდება.
