Another pop quiz

როგორ ხართ ეს დღეები? მე ცოტა დამღალა სოციალური ქსელების ორომტრიალმა. თავიდან (ანუ პანდემიის დასაწყისში) სოც.ქსელები თითქოს ხსნა იყო, მაგრამ ახლა ზედმეტად დახუთული და სუნთქვისშემკვრელი გახდა. დღეს მცირე შესვენება ავიღე, დილიდან ფეისბუქსა და ინსტაგრამზე თითქმის არ შევსულვარ, საუზმის შემდეგ წიგნს ვკითხულობდი ("ოთახი ხედით"), მერე კი ფილმს ვუყურე.

ჩვენი ცხოვრების ბოლო პერიოდის ტრენდს თუ დავაკვირდებთ, საწყისებს ვუბრუნდებით, ეს გამოკითხვაც ერთ-ერთი მაგალითი იქნება, რომელიც ბლოგზე ადრეც გავაკეთე:

A dessert you’ll never refuse: საერთოდ, ნებისმიერ დესერტზე უარის თქმა მიჭირს.  ამიტომ ეს დღეები ყველაზე მეტად რაც მენატრება, იმას დავასახელებ: რაიმე მოხარშულკრემიანი ნამცხვარი (მაგალითად, ტორტი ან შუ).

A book, TV show or movie you enjoyed recently: ახლახან დავიწყე Community და ძალიან მომწონს! ძალიან კარგი ამერიკული იუმორით და სახასიათო პერსონაჟებით. ტროის და აბედის წყვილი ალბათ სერიალების ისტორიაში ერთ-ერთი საუკეთესოა!
წიგნს რაც შეეხება, ბოლოს აიზეკ აზიმოვის "მარადისობის აღსასრული" წავიკითხე და ძალიან ვისიამოვნე. ძველი ფანტასტების ენა მაინც სულ სხვაა, რაღაცნაირი მაცოცხლებელი ეფექტი ჰქონდა.

Something you’re looking forward to: როდის წავალ პირველად კაფეში, სიხარულისგან აფორიაქებული მიმტანს ძალიან ბევრს გავუღიმებ, უაზროდ ბევრს დაველაპარაკები და რამე გემრიელს შევუკვეთავ, მერე სკამს მივეყრდნობი და დავტკბები კერძის მოლოდინით და გარშემო ხალხის თვალიერებით.

What’s worrying you:  E V E R Y T H I N G .

Your childhood nickname: ნატუკა (დედა მეძახდა) და ნატუჩი (ბებო), ნატუ (ჩემი ძმა, როცა ერთმანეთს არ ვცემდით).

Words or phrases you most overuse: რაღაც პერიოდი მაქვს ხოლმე რომელიმე სიტყვა ამოჩემებული, რომელიც გარკვეული დროის შემდეგ სხვა სიტყვით იცვლება. ამ ეტაპზე ყველაზე ხშირად ვხმარობ სიტყვას "გავაფრინე".

The Most Beautiful Nature Scene in a Movie

რომელია ბუნების ყველაზე ლამაზი სცენა ფილმში? 

ეს კითხვა IMDB-ს Facebook ფეიჯზე შემხვდა და მყისიერად გამახსენდა Call Me by Your Name, კერძოდ, ის სცენა, როდესაც ელიო და ოლივერი ჩანჩქერისკენ მიდიან.

სუფიან სტივენსის შესანიშნავი სიმღერით გაფორმებული კადრები, მუქ მწვანე, ულამაზეს პეიზაჟს უყურებ და იქაური ცივი ტენიანობა თითქოს ეკრანიდან გადმოდის.

ერთ მომენტში, ოლივერი ჩერდება და კამერისკენ იხედება. როგორც შემდეგ არმი ჰამერი ყვება, ამ ეპიზოდის გადაღებისას იმდენად გადაიღალნენ (იქაურობა ჭინჭრით იყო სავსე, დასუსხულები და სველები იყვნენ), რომ ამ მომენტში მან მართლა გამოხედა კამერას და რეჟისორ ლუკა გუადანინოს, რომ გაეგო, სცენა გამოუვიდათ თუ არა. ეს კადრი ფილმის საბოლოო ვერსიაშიც მოხვდა და მე ვფიქრობ, სრულიად დიდებულია.

პანდემიის პროზა

დილაა, სამსახურში ვზივარ და მონიტორს უაზროდ შევყურებ. ოთხდღიანი დასვენების შემდეგ სამსახურში დაბრუნება არც ისე ადვილია. ჯერ კიდევ ვფიქრობ ჩემს ლოგინზე, საიდანაც დილით ძლივს გამოვძვერი. ქარი ნერვებისმომშლელად წუის და ყველა კარს სხვადასხვა ხმაზე აჭრიალებს. არ ვიცი, რამე ფსიქოლოგიური ფენომენია თუ რა, მაგრამ ქარიან ამინდში ყოველთვის დაქვეითებულ გუნება-განწყობაზე ვარ და არაფერი მახალისებს, ხანდახან თავიც მტკივდება (სადღაც წავიკითხე, რომ ქარი შაკიკის ერთ-ერთი ტრიგერია, შეიძლება ამიტომაც). ყავაში შაქარი და ყავა ზუსტად საჭირო რაოდენობით ჩავყარე და იდეალური გემო მივიღე, ვეცადე ამ ფაქტით დავმტკბარიყავი და თითოეულ ყლუპს დიდხანს და ნება-ნება ვსვამდი.

ყავა სულ დავლიე, მაგრამ მაინც მეძინება. ისევ ლოგინი მახსენდება ჩემს პატარა ოთახში. ფიქრებს ვწყვეტ და ჩემს თავს ვებნები, რომ უფლება არ მაქვს, დილას ადგომა და სამსახურში წასვლა მეზარებოდეს - მეგობრები ხშირად შემომნატრიან, რომ სამსახურში დავდივარ. დღეს ეს მართლა დიდი ფუფუნებაა.

ვზივარ და ვიხსენებ, ბოლოს როდის ვიყავი გარეთ მეგობრებთან ერთად. პარასკევი იყო, 6 მარტი, უკვე პანდემიის პერიოდი. იმ საღამოს არ მქონია შეგრძნება, რომ ეს ბოლო შეკრება იყო, იმ ხანგრძლივი იზოლაციამდე, რომელშიც ახლა ვართ. ისიც არც ვიცით, მესამედი გავიარეთ უკვე თუ ჯერ დასაწყისია?  ვცდილობ ამაზე ბევრი არ ვიფიქრო. ასეთი ფიქრები კარგს არაფერს მოგვიტანს. საერთოდ, ვცდილობ ამ პანდემიასთან და ინფექციასთან მიმართებაში ადამიანურად არ ვიფიქრო და ვიყო მხოლოდ ჯანდაცვის წარმომადგენელი. როცა კი ამ ვირუსზე საუბარს ვიწყებ, რაიმე სტატიას ვკითხულობ, მაშინვე ადამიანურ ემოციებს და შეგრძნებებს ვთიშავ და ეპიდემიოლოგი ვხდები. ყველაფერს ანალიტიკური თვალით ვკითხულობ. თუ ადამიანური ფაქტორი ჩავრთე, ვიცი, ძალიან, ძალიან გამიჭირდება. ამიტომ ხშირად, როცა ჩემს მეგობრებთან ვსაუბრობ, მათ დამშვიდებას არ ვცდილობ და არ ვეუბნები რომ "ყველაფერი კარგად იქნება" და ეს ყველაფერი მალე გაივლის (იმიტომ რომ არ ვიცით, როდის გაივლის), მათ ემოციურ მოსაზრებებს კი მშრალ ფაქტებს ვუპირისპირებ.

როცა საქმე ამ პანდემიას ეხება, იქ ემოციებს არაფერი ესაქმება. ალბათ ამიტომ იწვევს ჩემს გაღიზიანებას ისეთი ფოტოები, სადაც დაავადებული საწოლით გამოყავთ გარეთ და მზის ჩასვლას აყურებინებენ. მინდა ყველას დავუყვირო, რომ ამის დრო არ არის! ემოციების დრო არ არის, ამ ინფექციას ემოციებით ვერ შევებრძოლებით. ყველაზე ნაკლებად ახლა ემოციურობა გვჭირდება. თან ვხვდები, რომ ამით შეუძლებელს ვითხოვ. ჩემი ემოციებიც, რომელიც ამდენხანს და ამდენი გროვდება, არ ვიცი რამდენ ხანს გაძლებს ასე.

ეს ნახატიც მაგ ემოციური ჟანრიდანაა, მაგრამ მაინც მომწონს.