უკვე 10 წელი გავიდა, რაც ეს ბლოგი არსებობს. არა მხოლოდ არსებობს - 10 წელია, რაც პოსტებს ვწერ, გარკვეული რეგულარობით. თუ გვერდით არქივში ჩამონათვალს შეხედავთ, შენიშნავთ, რომ პირველ წლებში უფრო აქტიურად ვწერდი, როდესაც ბლოგინგი პოპულარობის პიკში იყო. შემდეგ პოსტებმა იკლო, თუმცა, ბოლომდე არასდროს შეწყვეტილა.
იყო დრო, ბლოგზე ყოველდღე შემოვდიოდი. ერთგვარი რიტუალი მქონდა, დილას ყავის მოდუღება და ახალი პოსტების წაკითხვა. შემდეგ ბლოგების აქტივობამ იკლო, მეც აღარ ვწერდი ხშირად. ახლა, ყოველდღიურად აღარც მახსენდება აქაურობა.
ვუყურებ და, ჩემი ცხოვრების ყველაზე მნიშვნელოვანი პერიოდი მაქვს აქ ასახული, ადამიანის ცხოვრებაში 10 წელი საკმაოდ დიდი პერიოდია. ჩემი რაღაც ნაწილია გადმოტანილი, იმაზე მეტი, ვიდრე მხოლოდ ტექსტი. "ყავა დავისხი და ოთახში შემოვიკეტე" ფრაზის მიღმა დგას ის მძიმე პერიოდი, როცა მე ოთახში შეკეტვით, ყავის მოდგმით და პოსტის წერით იმ რეალობას გავურბოდი, როცა სახლში ხანდახან საჭმელიც კი არ გვქონდა, როცა ზოგჯერ ლექციების გაცდენა მიწევდა, გზის ფული რომ დამეზოგა. მაშინ მართლა Wonderland-ად იქცა აქაურობა, წერის მაგია მეხმარებოდა, სტრესს გავმკლავებოდი.
მაშინ იმ ყურადღებას ვიღებდი, რომელიც ძალიან მჭირდებოდა.
ახლა შეიძლება ამ ფუნქციას აღარ ასრულებდეს ბლოგი, მაგრამ ძველებურად მიყვარს. აქ უფრო მეტად გულახდილი ვარ, ვიდრე ნებისმიერ სხვა სივრცეში. შემიძლია, ყველაფერზე ვწერო. შეიძლება, არსად დავაშეარო, შეიძლება არც არავინ წაიკითხოს, მაგრამ მხოლოდ აქ გამოქვეყნებაც კი საკმარისია, რომ თავი უკეთ ვიგრძნო.
ბოლო პერიოდში დამკვიდრებულ ტრადიციას ვაგრძელებ და ამოჩემებულ სიმღერას ვამატებ, დღეს მთელი დღეა ამას ვუსმენ.
No need to say, როგორ მიყვარს შენი ბლოგი.
ReplyDelete"წერის მაგია და მეხმარებოდა, სტრესს გავმკლავებოდი." <3 <3 ეს აბზაცი მთლიანად!!!
კიდევ უფრო ფასეულია შენი ჩანაწერები ამ ფაქტორის გამო.
თინა, მადლობა! და ალბათ მეც არ მჭირდება დამატება, როგორ მიყვარს შენი ბლოგი <3
Delete