ბოლო დღეებია, მონატრების მეორე ტალღამ მომიარა, მაგრამ წინასგან განსხვავებით, რომელიც ცალკეული ფლეშბექებით გამოიხატებოდა, ამჯერად პაზლივით გაერთიანდა და ატლანტის სახე მიიღო, რომელიც ცალკეულ ნაწილებს შეიცავს - ვილა, იქ გაცნობილი მეგობრები, ლექციები..
Atlanta and CDC
რამდენიმე დღის წინ სერიალი "ატლანტა" დავიწყე. პირველივე სერიაზე ქალაქის ატმოსფერო და განწყობა ვიგრძენი და ჩასვლის პირველი დღეები გამახსენდა, ზუსტად მაშინდელი შეგრძნებები, როცა ქალაქს ჯერ უცხოდ და ახლად აღვიქვამდი. აეროპორტიდან ვილასკენ რომ მივდიოდით, გზად საცობი იყო და მძღოლმა გვითხრა, დღეს ბიონსეს კონცერტია და იმიტომ არის გადატვირთული მოძრაობაო. მაშინ გავაცნობიერე, რომ ჩემი წინა ცხოვრებიდან სრულიად სხვა სამყაროში მოვხვდი - მე და ბიონსე ერთ ქალაქში ვიყავით! შეიძლება ასეთ დეტალებს არავინ აქცევს ყურადღებას, მაგრამ მე სულ მქონდა ამგვარი მომენტების დაჭერის და ამით აღტაცების უნარი. ეს იყო პირველი აღტაცება ატლანტით.
მახსოვს, როგორ აღმაფრთოვანა პირველად CDC-ის დანახვამ, რომელიც ისეთი დიდებული ჩანდა! ზუსტად ვილას წინ იყო და ყოველდღე, ლექციებზე მიმავალი შევცქეროდი. ისიც მახსოვს, ნელ-ნელა როგორ მივეჩვიე, მაგრამ ხანდახან მაინც გამახსენდებოდა, შევყურებდი და ყოველდღე CDC-ის წინ დავდივარ-მეთქი, ვფიქრობდი.
 |
| CDC |
ვილა მენატრება - ალბათ, ყველაზე მეტად მაინც ვილა მენატრება. დილას სამრეცხაოდან საშრობის ზრიალის ფონზე გაღვიძება, ხანდახან ვიღაცების საუბარიც რომ ერთვოდა - ძირითადად, ვილაში ახალ მოსულს რომელიმე ძველი მაცხოვრებელი სარეცხი მანქანის და საშრობის მოხმარების წესებს უხსნიდა. გაღვიძების პირველი წუთები, ნახევრადმძინარე გამათბობელს რომ ჩავრთავდი და სწრაფად ისევ საწოლში შევხტებოდი. ოთახი სასურველ ტემპერატურაზე სანამ არ გათბებოდა, არ ვდგებოდი, სიცივისგან რომ არ მეკანკალა.
 |
| ის იშვიათი მომენტი, როცა ჩემი ოთახი დალაგებულია. ძირითადად, საშინელი უწესრიგობა მქონდა და დამლაგებლის მოსვლა რომ უწევდა, იმ დროს ვალაგებდი ხოლმე |
მართალია მაშინ ძალიან მეზარებოდა, მაგრამ ახლა ისიც მენატრება, სამზარეულოში ჩასასვლელად ჩაცმა რომ მჭირდებოდა და პიჟამოებით ვერ ჩავბოდიალდებოდი. თმაზეც უნდა შემევლო ხელი, მთლად გაჩეჩილი რომ არ ვყოფილიყავი. მოკლედ, სამზარეულომდე რთული გზა იდო. ჰოლში, როგორც წესი, კამილი ელაპარაკებოდა ვიღაცას, ძირითადად, მორინს ფრონტ დესკთან. სასადილოში შეიძლება ვინმე დამხვედროდა, თუ გვიან ვიღვიძებდი, აუცილებლად იქნებოდა ვილას სტაფი, რომლებიც იქაურობას ასუფთავებდნენ. ახლა დავფიქრდი, რომ მათი (სტაფის) არც ერთის სახელი არ ვიცი. არადა ერთ-ერთს ძალიან საყვარელი შვილი ჰყავდა, ორიოდე წლის, სულ ვეფერებოდი და ისიც დიდი, ბრიალა თვალებით შემომყურებდა. დედამისიც წამეჭორავებოდა ხოლმე ორიოდე წუთით. ბავშვის სახელი ვკითხე, მაგრამ ცოტა უცნაური სახელი ერქვა და ვერ გავიგე, მათი აქცენტის გაგება ყოველთვის მიჭირდა.
სამზარეულოში შესვლისას ვინმეს აუცილებლად გადავაწყდებოდი. კიდევ კარგი, ხალხმრავლობა არასდროს იყო, თორემ დილას ბევრი ლაპარაკის თავი არასდროს მაქვს. სანამ ჩემს შვრიის ფაფას მოვიმზადებდი, რაც პაკეტის გახსნას, ჯამში ჩაყრას და წყლის დასხმას და და მიკროტალღოვანში შედგმას მოიცავდა, პარალელურად ყავის აპარატში მომზადებას ვიწყებდი. ამ დროს ვინმე ისეთი თუ შემომესწრებოდა, ვისთანაც ვმეგობრობდი, მასაც ვუმზადებიდ ყავას (თუ გამიმართლებდა და კიმი დამხვდებოდა, ის აქეთ მიკეთებდა ყავას). ამასობაში ფაფა მზადდებოდა, ბანანს დავაჭრიდი და მაგიდას მივუჯდებოდი და როგორც წესი, ამ დროს შემომესწრებოდა პოლი - უუზარმაზარ ჯამში შვრიის უდიდესი პორციას იკეთებდა, ამატებდა კენკრას და რძეს და მისი საუზმის ზომის გამო ჩემი გაფართოებული თვალების დანახვაზე მიხსნიდა, რომ იმდენს ვარჯიშობს, ბევრი კალორიები ჭირდება. ყავა როცა გამზადდებოდა, დაახლოებით იმ დროს ჩამოდიოდნენ მარიანი და გაელი. სანამ სასადილოში შემოვიდოდნენ, შორიდან გაელის ჭყივილი გვამცნობდა მათ მოახლოებას. მარიანი სუფრის თავში დასვამდა და თავის პატარა მაგიდას მოუდგამდა, სანამ მარიანი სამზარეულოში საუზმეს უმზადებდა, გაელი გვათვალიერებდა და თავის ენაზე (ანუ ჭყივილით) გველაპარაკებოდა. ერთხელ, მე, კიმი და ბელისარიო ვისხედით და რაღაცაზე ვლაპარაკობდით, მაგიდის ბოლოდან გაელი გვიჭყიოდა და ბელისარიომ რაღაც უთხრა ესპანურად, "ნატალია"-ც ფიგურიდებდა. კიმის ვკითხე და გადამითარგმნა, ბელისარიო ეუბნება, ნუ გეშინია, ნატალია მარტო შენ გეკუთვნისო ❤
ჩემი ყავის სმის და გაელის საუზმის შემდეგ, მარიანი მთხოვდა ცოტახნით გაელთან მეთამაშა, სანამ თავად ჭურჭელს და მაგიდას გარეცხავდა. ჩვენ თამაშში ისე ვერთობოდით, რომ ვერც ვხვდებოდი დრო როგორ გადიოდა და მარიანი წამოგვადგებოდა. ძირითადად, მაგიდის ფეხბურთის მაგიდაზე ვთამაშობდით, ან პინგ პონგის მაგიდასთან მიბაჯბაჯდებოდა გაელი, ორ ჩოგანს აიღებდა და ერთს ძალიან საქმიანად გამომიწვდიდა, თითქოს რამე გაეგებოდა თამაშის (ან იმას და ან - მე :D). ამასობაში, ლექციზე წასვლის დრო მოდიოდა, გაელს თავზე ვკოცნიდი და ჩემს ოთახში ავრბოდი.
Natalia the athlete
ლეპტოპით დამძიმებული ჩანთის მოვიკიდებდი, ხანდახან მუსიკასაც ჩავირთავდი ყურსასმენებში და როლინსისკენ გავეშურებოდი. ვილას აღმართზე ასვლისას ყოველთვის ვქოშინებდი, ალბათ იმიტომ, რომ ძალიან სწრაფად დავდიოდი. ლექციების შემდეგ, ბალას შევუთანხმდებოდი და ჯიმისკენ მივეშურებოდით. ჯიმის რუტინაც კი მიყვარდა - თხილამურებით დაწყება, მერე სიმძიმეების ტრენაჟორები და ბოლოს გირებისკენ მივემართებოდი, ყურებში რამე ბედეს მუსიკით, თითქოს ყველაზე ძლიერი ვიყავი იქ, ძალიან მიზანმიმართული ნაბიჯებით, მივიდოდი გირებთან, ავიღებდი 3.5 კგ-იანებს და ვცილობდი, ძალიან არ შემტყობოდა, 10 დათვლის მერე როგორ მძიმდებოდა და მიჭირდა გირების აწევა, მაშინ, როცა, გვერდით უზარმაზარ შტანგებს წევდნენ საოცრად დაკუნთული ტიპები. სიმძიმეების მერე ინდორ ტრეკზე სირბილის დრო მოდიოდა. სირბილის დამთავრებისას ვხვდებოდი, როგორ ძალიან მომშიებოდა, მაგრამ სახლამდე მაინც არ გავყვებოდი შატლს, ყოველთვის ფეხით მივდიოდი. ერთხელ გაწელვებს რომ ვაკეთებდი, ტელეფონს დავხედე და სანი გვწერდა ვოთსაფის გრუფში, მე, პოლი და ეკი ნეკნების ბარბექიუს საჭმელად მივდივართ და ვის გინდათო. ჯერ გააზრებული არ მქონდა, რა მოიწერეს, რომ ჩემმა თითებმა თავისით აკრიფეს "me, me!' და გაგზავნეს. არადა, მახსოვს ზუსტად მაგ დღეს გავიფიქრე, დღეს არსად არ წავალ და ჯიმის მერე ვიმეცადინებ-მეთქი. მართლა უგემრიელესი ბბქ ჰქონდათ იმ ადგილას და ბრაუნიც კი საოცრად გემრიელი აღმოაჩნდათ.
 |
| ეს ფოტო მახსოვს მხოლოდ იმიტომ გადავიღე, რომ ჯიმიდან ერთი ფოტო მაინც მქონოდა სამახსოვროდ |
CVS magic
ლექციების მერე თუ ჯიმში არ წავიდოდი, გზად CVS-ში შევივლიდი აუცილებლად (for no particular reason) და რიგებს შორის უმიზნო დავხეტიალობდი, მაგრამ ცდუნება დიდი იყო და ხელს აუცილებლად გავაყოლებდი ნაყინს ან რამე სნექს. მაგალითად, ერთხელ, როცა სხვა ვერაფერი მოვიფიქრე, რაღაც ქუქიზ ვიყიდე და სახლში რომ მოვედი, მერე დავხედე რომ ვეგანური და გლუტენ და კიდევ ძალიან ბევრი რამე free აღმოჩნდა, როგორც ფოტოზე ხედავთ. გემო თქვენ თვითონ წარმოიდგინეთ.
Villa dinners
საღამოს, ვილაში დაბრუნებისას, ოთახში ასვლამდე, პირველ რიგში სამზარეულოში შევივლიდი, რომ მენახა, ვინმე რამე საინტერესოს ხომ არ ამზადებდა. ძირითადად იქ აუცილებლად მხვდებოდა ეკი, თავისი ხუთსაათიანი დინერის მზადებაში გართული და აქეთ პოლი, რამე ბოსტნეულს (ძირითადად, ტკბილ კარტოფილს) იჭრიდა.
ერთხელ პოლისგან ფული ვისესხე, 50 დოლარი, ქეში არასდროს მქონდა და უცებ დაგვჭირდა ბილეთებისთვის. მერე სულ მავიწყდებოდა ქეშის გამოტანა და 1 კვირა ისე გავიდა, ვერ დავუბრუნე. თან ყოველდღე ვახსენებდი, შენი ვალი რომ მაქვს-მეთქი და ისიც ღიმილით მეუბნებოდა "ჰო, ბოლოს და ბოლოს, როდის დამიბრუნებ?" მაგრამ მერე დააყოლებდა, არაუშავსო. როგორც იქნა, ერთ საღამოს გამოვიტანე ფული და სამზარეულოში რომ შევიარე, პოლი მოჰამედთან ერთად ფალაფელის როლებს ამზადებდებდა. ჯიმიდან მოვდიოდი და არ ვიცი, ალბათ ვარჯიშის შემდგომი rush მქონდა და ამიტომ ბედნიერად ვგრძნობდი თავს, ძალიან გაბადრული სახით ამოვიღე ფული და გავუწოდე. why are you so happy-ო, ოდნავ გაკვირვებული სიცილით მკითხა პოლმა. მაშინ მივხვდი, რომ თბილ სახლში დაბრუნება მიხაროდა, რომ მალე ერთად, გემრიელად ვივახშმებდით. მაგ ვახშამზე, ზემოხსენებული ფალაფელის როლები ხომ ვჭამე, რომელსაც ფალაფელთან ერთად ბევრნაირი ბოსტნეული და სოუსად არაჟანი ჰქონდა, მერე კიტრის მწნილი და ჰუმუსი დავამატე და ბოლოს ყავა და ნაყინი დავაყოლე. ღამით საწოლში ვიჯექი, კუჭის ტკივილი არ მაძინებდა, წამლებმაც კი არ მიშველა.
Avocados a la Natalia
ძალიან ხშირად ვიმზადებდი ხოლმე ავოკადოს, უბრალოდ ვჭრიდი, მარილს და პილპილს ვაყრიდი, ცოტა ბალზამიკოს მოვასხამდი და ბოლოს გახეხილ პარმეზანს ვაყრიდი. მსუბუქი და თან ნოყიერი რამ იყო. პოლი ისე მოიხიბლა ამ სალათით (სალათა არის? არც ვიცი, რა ვუწოდო) რომ ერთხელ მისთვის მომამზადებინა, თან მიყურებდა ყველა ეტაპზე, თითქოს რაღაც ურთულეს კერძს ვაკეთებდი. ახლა მეუბნება, რომ ვილაში დღემდე აკეთებენ ავოკადოს ასე, ისინიც კი, ვინც ჩემს შემდეგ მივიდნენ :D
 |
| ამ ფოტოზე პარმეზანის გარეშეა |
კროგერში წასვლები ბოლოს უკვე ლამის ყოველდღიურ საქმიანობად გადაგვექცა, მოხალისეების მანქანებს საერთოდ აღარ ვიყენებდით, ფეხით დავდიოდით. "I'm out of avocados, let's go to Kroger" ვიტყოდი და ეკი ან პოლი აუცილებლად წამომყვებოდნენ. თან შემოდგომაზე იქით მიმავალი გზა ულამაზესი იყო. მაგრამ როგორც ადრე ვთქვი, შუაგულ ტყეში გადიოდა და ერთხელ, მე და ეკს გვიან მოგვიწია წასვლა, სიბნელეში მივდივართ და უცებ ეკი მეკითხება "do you believe in ghosts?" რატო მეკითხები-მეთქი, შენ გჯერა და გეშინია, თუ გაინტერესებს მე მჯერა თუ არა?-თქო ვკითხე. არ მახსოვს, რა მიპასუხა, მაგრამ მერე ვილაში მოვყევი და იმის მერე კროგერში ყოველი წასვლისას ამ გზაზე ვიღაც აუცილებლად მკითხავდა, Natalia, do you believe in ghosts?
 |
| კროგერისკენ მიმავალი გზა, ეკის გადაღებული ფოტო. მე ვთხოვე, გადაუღე და გამომიგზავნე-მეთქი |
Laziest Saturday ever
ოჰ, და, ამაზე აუცილებლად უნდა მოვყვე - საუკეთესო ზანტი შაბათი რომ გვქონდა მთელ ვილას! ერთი შაბათი ძალიან წვიმიანი გათენდა, დღის პირველი ნახევარი თავსხმა იყო. ამიტომ, თუ საქმე არ ჰქონდა, არავინ არსად წასულა, მაგრამ არც ხალხმრავლობა იყო, ზოგი ოთახებში ისვენებდა - ყველას თავისი შაბათი ჰქონდა. საუზმის მერე ჩემს ოთახში ავდიოდი და ჰოლში, ტელევიზორთან ზაჰირა შემხვდა, დივანზე იჯდა და ქსოვდა. ხომ არ გინდა შემომიერთდეო, რამეს ვუყუროთო, მითხრა. სამეცადინო კი მქონდა, მაგრამ უარი არ ვუთხარი, მოდელინგის წიგნი ჩამოვიტანე და მივუჯექი (narrator: she wouldn't study that day). ლეპტოპი ვერ შევართეთ ტელევიზორში, ამიტომ რაღაც სისულელეები გვქონდა ჩართული, რაც უფრო ფონს ქმნიდა, ისე ვლაპარაკობდით ათას ამბავზე.
 |
| ხედი დივნიდან, სადაც ვიწექი |
გაელი და მარიანი შემოგივერთდნენ, გაელი მაგიდის გარშემო დაბაკუნობდა და ჟურნალებს ათვალერებდა. მერე რაღაც მუსიკაზე სასაცილოდ ცეკვა დაიწყო, მე, ზაჰირა და მოჰამედი აპლოდისმენტებით ვამხნევებდით.
ხანდახან ბელისარიო გამოხეტიალდებოდა, ძირითადად საკონფერენციოში იჯდა და მეცადინეობდა.
ამასობაში, ზაჰირას მოშივდა და მითხრა პიცას შევუკვეთავ, შენ მხოლოდ ჭამაში დამეხმარეო (არ მინდა, ბევრი ვჭამოო). ამაზე მაცდურ წინადადება რა შეიძლება იყოს? დომინოს პიცა შევუკვეთეთ, თან ვეგეტარიანული (ზაჰირა ხორცს არ ჭამს)!
"დომინოს ვეგეტარიანული პიცა" - ხომ საზიზღრად ჟღერს, მაგრამ ეგეთი გემრიელი პიცა იშვიათად მიჭამია!
 |
| ჩვენი პიცა |
მე, ზაჰირამ და ბელისარიომ გავიყავით, სასადილოში დავსხედით, ბელისარიომ ყავა გაგვიკეთა, მე რა თქმა უნდა, ქუქიზ მქონდა გადანახული და გამოვიტანე. გაელი მუხლებზე ამომიძვრა, მასაც ვაჭმევდი ქუქის და ყავას ვაყოლებდით (გაელს, არ ვასმევდი, ცხადია).
ჭამის შემდეგ ისევ დივნებზე გადავინაცვლეთ, ზაჰირამ რაღაც ფილმს მიაგნო, მე ვიწექი და ნახევრად მძინარე ვუყურებდი. ძლივს ავწიე თავი რომ დინერისთვის ლობიო დამედგა მოსახარშად. რა თქმა უნდა, წინა გამოცდილების გათვალისწინებით, თავზე არ ვადექი ქვაბს და 2 საათი სამზარეულოში არ გავატარე - ისევ დივანს დავუბრუნდი და ხადახან გავდიოდი და ამოვურევდი. უკვე რომ დაღამდა და ლობიოს შეზავება დავიწყე, ბელისარიომ დაგეხმარებიო და ამჯერად ჭვიშტარი მთლიანად მას გავაკეთებინე, ცომის მოზელიდან დაწყებული, შეწვაც მას ვანდე (narrator: that was a mistake). შედეგად მივიღეთ გარედან დამწვარი და საკმაოდ უგემური ჭვიშტარი. ლობიოც, ეტყობა ცუდი ჯიშის იყო, მიუხედავად იმისა, რომ ათასგვარი სუნელებით შევაზავე, ასევე საკმაოდ უგემური გამომივიდა, არც ლამაზად გამოყურებოდა, ნაცრისფერი დაჰკრავდა. დინერზე რომ დავსხედით, ლობიოს მარტო მე ვჭამდი, სხვები ერთს გასინჯავდნენ და თავს ანებებდნენ :D ჭვიშტარიც არ ყოფილა პოპულარობის პიკში. დაიწვა და ცუდი გამოვიდა, ზოგადად ასეთი არ არის-მეთქი, ვთქვი და ამ დროს ბელისარიომ ერთი ცალი ჭვიშტარი აიღო და მეორე მხარეს გადააბრუნა, სადაც დამწვარი არ იყო - აი ესე კარგიაო. თუმცა ლობიოსგან განსხვავებით, უფრო აქტიურად ჭამდნენ. ბოლოს ერთი ჭვიშტარი დარჩა, არ მინდა ამის გადაგდება და იქნებ ვინმემ შეჭამოთ-მეთქი, ყველამ უარი თქვა და ბელისარიომ ამჯერად მეორე, დამწვარ მხარეს გადააბრუნა, ასე ნამდვილად გადასაგდებიაო :D
p.s
პოსტის პირველი ფოტო ცუდი ხარისხისაა, ბოლოსკენ გადავიღე, როცა ტელეფონის კამერა გაფუჭებული იყო, მაგრამ ჩემს საყვარელ მომენტს გამოხატავს - შებინდებისას გარე განათებები რომ აინთება ხოლმე.
p.p.s
გუშინ მარიანმა გაელის ვიდეო გამომიგზავნა და ისეთი გაზრდილიაა! ჩემი პაწაწინა გაელი.
