Yesterday, all my troubles seemed so far away..

   ქარს საიდანღაც მოაქვს ეს სიმღერა. ვიღაც ჰყვება თან, სასაცილოდ. მე მეღიმება და ვფიქრობ, ვინმეს თუ მოუსმენია ჩემი სიმღერა და იმასაც გაღიმებია.

   ფერისცვალების მერე ისეთი ქარებია, რომ ღამღამობით კარის ჭრიალი მაღვიძებს და საბანში საგულდაგულოდ ვიმალები ხოლმე. საერთოდ რაც აქ ვარ, ღამით რამდენჯერმე ვიღვიძებ. ხანდახან ვდგები და აივანზე გავდივარ. მთვარე ისე ანათებს, რომ ყველაფერი ვერცხლისფერია და სახლების ჩრდილები მოჩანს. დღესაც ქრის ქარი, ჩემს სარაფანს ისე აფრიალებს, რომ მერლინ მონრო მონაგონია ჩემს გვერდით :D მე კი მაინცდამაინც დღეს მომინდა ამ სარაფნის ჩაცმა და სოფელში ხეტიალი და კიდევ კარგი, რომ არავინ არის გარეთ, თორემ კაბას ვეღარ ვიმორჩილებ.

  ეხლა ვხვდები, რომ უცნაური გოგო ვარ. ალბათ უცნაურად გამოჩნდება სხვების თვალში, 22 წლის გოგო [ღმერთმანი!] ეკლესიის ეზოში იჯდეს და ბავშვებს ჩიპოლინოს უკითხავდეს, ან თეთრ ხიდზე იდგეს და ცეკვავდეს. ჩემთვის კი ჩვეულებრივი ამბავია და დღეს ჭამაც კი დამავიწყდა ამ ხეტიალში. მაშინღა მივხვდი, სისუსტე და თავბრუსხვევა რომ ვიგრძენი. მე და ბავშვები თავს მშვენივრად ვგრძნობთ. თუმცა არა, დღეს ერთი გამებუტა, ბევრი ვეცადე და ვერ შემოვირიგე, მერე კი ვეჩხუბე და ასე დავტოვე. ეხლა ვფიქრობ, როდემდე გასტანს მისი გაბრაზება. აბა აქ მეტი საფიქრალი არ მაქვს და რამეზე ხომ უნდა ვიფიქრო..

   წყაროსთან კვლავ სხედან უსაქმური ბიჭები, მე კვლავ დავათრევ მძიმე წყლის ჭურჭელს. ჩემი გაურკვეველი მომავალი მახარებს და თავისუფლებას მთელი ტანით ვგრძნობ. მგონი, არც ევროპაში მინდა წასვლა. მთავარია ქარი ქროდეს და მე ფრიალა კაბა მეცვას. შორს ჩემგან ყოველგვარი რეზიდენტურა, მოდულები და სხვა მსგავსი უცნაური სიტყვები. ბუნება მაინც ყველაზე ძლიერია. აი, ამ საუკუნეშიც ხალხი წვიმაზეა დამოკიდებული.

   ბებო კარტოფილის ხინკალს აკეთებს. კარები ისევ ჭრიალებს და გარეთ მზე ანათებს. ბებო ნერვიულობს, რომ არაფერს ვჭამ. ნართლა არ მაქვს მადა, მაგრამ რა არის ამაში ცუდი ვერ ვხვდები. ფიჭვნარში მინდა ასვლა და სულ მეზარება. თან ვიხეტიალო-მეთქი და თან ფეხის გადადგმა მეზარება.

   მიუხედავად ყველაფრისა, მენატრებიან ადამიანები და ზოგიერთზე ვფიქრობ. საერთოდ, აქ იმდენი სისულელე მომდის თავში, რომ ისიც კი გადავწყვიტე, რომ ოდესმე ჯვარს ამ პატარა ეკლესიაში დავიწერ. ბებიაჩემის აზრით, გათხოვებაზე უნდა დავიწყო უკვე ფიქრი. მე კი მხოლოდ იმ დონეზე ვფიქრობ, რომ ჯვრისწერის ადგილი შევარჩიე. სულ ეს არის.

   აქ ბევრი 15-16 წლის გოგოა, რომლებიც საღამოობით გაპრანჭულები სეირნობენ. ბევრი არა, რამდენიმე. ორი. სეირნობენ, რაღაცეებს ჩურჩულებენ და იცინიან. მე კიდევ უფრო მეტად ბავშვი მგონია თავი და სულ ეგოისტი ვხდები, საკუთარ თავზე ვფიქრობ მთელი დღე. გუშინ ერთმა ქალმა თქვა ჩემზე, 22 წლის არ მეგონა, პატარას გავს და ქცევებიც პატარასი აქვსო. მანამდე სულ ვუცინოდი და ალბათ იმიტომ. აქ სულ ბავშვობა დამსდევს თან, როგორც მოდილიანს 'მოდილიანში'.

  ღამე: ბავშვებს ორჯერ ვეჩხუბე და შევურიგდი. რა სასაცილო ვარ, სულ მთლად გავბავშვდი. უფრო სწორედ, აღმზრდელს ვგავარ, მე-19 საუკუნის დიდგვაროვან ოჯახებში რომ მუშაობდნენ..

   ეხლა ვფიქრობ, ხვალ ის ფრიალა სარაფანი ჩავიცვა თუ არა. ეს ქარი აშკარად არ აპირებს არსად წასვლას. ხვალ კიდევ სარეცხი უნდა გავრეცხო. აი ასე, წავალ წყაროზე და გავრეცხავ. ნამდვილად მე-19 საუკუნეში ვარ. თქვენ კიდევ ამბობთ, დროში მოგზაურობა არ არსებობსო..

                                                                                                                                               21.08.10