Monday, September 23, 2019

25 years of FRIENDS

 

გუშინ 25 წელი გავიდა Friends-ის პირველი სერიის გამოსვლიდან. როგორი საოცარია, არა? ჩემს ცხოვრებაში ეს სერიალი 2014 წელს გამოჩნდა. მას შემდეგ, ანუ უკვე 5 წელია, ისინი სულ ჩემთან არიან - ჯოუი, ჩენდლერი, მონიკა, რეიჩელი, ფიბი და როსი. ახლაც ჩართული მაქვს და მათ ფონზე ვწერ (კონკრეტულად "The One with Rachel's Assistant") და სერია იწყება ასე:
მონიკა და ფიბი ქოფი ჰაუსში სხედან და მონიკა ეკითხება: Phoebe, do you think that your favorite animal says very much about you?
ფიბი ოდნავ გაოცებული პასუხობს: What, you mean behind my back?

მაინც რატომ არის ასეთი კარგი ეს სერიალი? რატომ არის, რომ ვისაც უყვარს, ვერ ჩერდება, იმდენს ლაპარაკობს?  მარტო მე რამდენჯერ მილაპარაკია ჩემს მეგობრებთან! გამიხსენებია ციტატები, რომლებიც ორივე მხარემ ზეპირად ვიცით, მაგრამ მოთმინებით ვაცდით, როდის დაამთავრებს მეორე და ბოლოს ხმამაღლა ვიცინით, ან ვერ ვითმენთ და  მეორე ციტატის თქმას ვიწყებთ. ცხოვრების ყველა მომენტზე რომ სერიალიდან რაღაც მომენტი გვახსენდება?
როგორ შეიძლება, ყველაფერზე ფრენდსი გახსენდებოდეს!  - ეს კითხვა ალბათ ერთხელ მაინც დაუსვამთ თქვენთვის, თუ ამ სერიალის მოყვარული ხართ.

ყველას აქვს თავის მიზეზი, რატომ უყვარს "მეგობრები". ჩემთვის ეს არის.. ჰმ, ბევრი რამ, მაგრამ ცოტა ხნის წინ მთავარ მიზეზს მივხვდი, რომელიც ერთი შეხედვით, არც ისე პირველხარისხოვანია, მანამდე ბევრი რამ შემიძლია ჩამოვთვალო, უბრალოდ ეს კონკრეტული მიზეზი ახლახან აღმოვაჩინე - ეს არის მონიკას სახლი.  და სახლში არ ვგულისხმობ მხოლოდ შენობას, ოთახებს. ვიცი, რომ ის ყოველთვის იქაა. როცა ჩავრთავ, დამხვდება და თავს შინ ვიგრძნობ. შეიძლება ის არაა ჩემი ოცნების სახლი, არც დიდებულია, არც რამე განსაკუთრებული, მაგრამ "It's so pretty. And look, it's purple!" (ალბათ ამას რეიჩელის ხმით კითხულობთ, არა?). მონიკას სახლი აერთიანებს ყველას, ექვსივე მეგობარს, რომლებიც დღის ბოლოს იქ იყრიან თავს, დაუკაკუნებლად შედიან, დაუპატიჟებლად გამოაღებენ მაცივარს და დღის ამბების მოყოლას იწყებენ. მონიკა კი is always a hostess.

ალბათ მიხვდებით, რომ ექვსიდან ყველაზე მეტად მონიკასთან ვაიგივებ თავს. ცოტათი როსთან (როცა მეგობრებთან ჩემს სფეროზე ვიწყებ საუბარს და არავინ მისმენს), ცოტათი ჩენდლერთან (როცა მეგობრებმა არ იციან, ზუსტად რას ვაკეთებ და ერთხელ იმუნოლოგიც კი ვეგონე. could they be more wrong?), უფრო ცოტათი ჯოუისთან (პიცა, სენდვიჩი, საჭმელი!).

ვიღაცები რომ განხილვას იწყებენ ხოლმე, ხაზს უსვამენ სერიალის ნაკლოვანებებს, საერთოდ ვერ ვხვდები, რაზეა საუბარი, როცა ჩემთვის "Friends" სერიალი აღარ არის. როგორ შეიძლება, განვიხილო ის, რაც ძალიან მიყვარს? ეს იმას არ ნიშნავს, რომ უნაკლოდ მიმაჩნია. უბრალოდ ჩემთვის ის უფრო მეტი გახდა და მაგ ზღვარს, როცა ობიექტურად უნდა განმეხილა, დიდი ხნის წინ გადავაბიჯე.

კიდევ რა საოცარი თვისება აქვს იცით? ყოველ ჯერზე, ხელახლა ყურებისას, რაღაც ახალს აღმოვაჩენ, არა, უფრო სწორედ, ახალი პერსპექტივიდან ვხედავ, ხან სერიალს, ხან რომელიმე ამბავს და ხანაც - პერსონაჟს. ბოლო ყურებისას, მაგალითად, ჩენდლერი პირველ სეზონებში ჰმ, საკმაოდ სიმპათიური ბიჭი ყოფილა. წინა ნახვისას, ჯენიფერ ენისტონის რეიჩელი მომწონდა ძალიან (კი, სწორად წაიკითხეთ, იმას ვგულისხმობ, რომ ახლებურად შევხედე, როგორ კარგად ითამაშა ენისტონმა ეს პერსონაჟი), იმის წინა ნახვაზე ფიბი მომწონდა განსაკუთრებულად და ა.შ.


პ.ს ამ ფოტოზე რა ახალგაზრდები არიან! ფიბი განსაკუთრებით საოცარია პირველ სეზონში, გრძელი ქერა თმებით და ცოცხალი ღიმილით.

Thursday, September 19, 2019

32

ტრადიციულად, ჩემს დაბადების დღეზე პოსტს ვწერ ხოლმე. ანუ ზუსტად იმ დღეს კი არ ვწერ, დაბადების დღის შესახებ ვწერ. 30 წლის რომ გავხდი, ცოტა მეშინოდა, რაღაცნაირად სხვა პერიოდში  შევაბიჯე თითქოს. 31-ზეც მქონდა რაღაც ფორიაქი, უკვე 30-ს გადავცილდი-მეთქი. ახლა, 32-ის გავხდი და დიდი მნიშვნელობა აღარ აქვს. ასაკი არ განგვსაზღვრავს, ამიტომ ნაღველს აღარ მივეცემი.
კი, ასაკს რაღაცები მოაქვს, მაგრამ არც ერთი ის, რაც ასაკს მოყვება, არ წყვეტს ბედნიერების საკითხს. ცელულიტიანიც შეიძლება ბედნიერი იყო და უცელულიტოც. ისე, ცელულიტის ამბავი მახსენებს, რომ ვარჯიში უკვე საკმაო ხნით მაქვს შეწყვეტილი და მაგ მხრივ რამე უნდა ვქნა. ისევ ვიტყვი, რომ ცელულიტში არაა საქმე, უბრალოდ ვარჯიში მართლა მაბედნიერებს.

ჩემი დაბადების დღე კვლავ ძალიან მიყვარს. ცოტა ზედმეტადაც, რაც უსიამოვნებებს იწვევს ხანდახან - მგონია რომ ძალიან big deal არის და ყველსგან ველი ხომ განსაკუთრებულ მოპყრობას და ესე რომ არ ხდება (ბუნებრივია), ცოტა გული მწყდება. ამ მხრივ, ალბათ სამუშაო მაქვს საკუთარ თავზე.


ეს ფოტო ძალიან მიყვარს. თავად ეს სცენაც, მაგრამ ამ შემთხვევაში უფრო ფოტოდ მომწონს. ძალიან მინდა ეგრე, სადმე ქალაქგარეთ ვიყო რამდენიმე დღე, ძველ, სქელკედლებიან სახლში. და დილაობით გარეთ ვისაუზმო, უჯრულა სუფრაგადაფარებულ მაგიდასთან. ალბათ, საუზმეზე კარაქწასმულ პურზე ქლიავის ჯემს გადავუსვებდი და უშაქრო ყავას დავაყოლებდი (თუნდაც ნესკაფეს, იქაურობას მოუხდებოდა), და ფუტკრებს მოვიგერიებდი.

Wednesday, September 4, 2019

A pop quiz

ჩემს საყვარელ ბლოგს, A Cup of Jo-ს ერთ-ერთ ბოლო პოსტს ვეხმაურები და ამ ქვიზს ვავსებ:

A dessert you’ll never refuse: თავში უამრავი დესერტი მომდის, საერთოდ, დესერტზე უარი როგორ უნდა თქვა? მაგრამ ერთს მაინც ვუპასუხებ - ცხელი ბრაუნი ნაყინით

A book, TV show or movie you enjoyed recently: ჩემდა სამარცხვინოდ, წელს წიგნი საერთოდ არ წამიკითხავს. სამაგიეროდ, უამრავი ტვ შოუ და ფილმი ვნახე. ბოლოს რითიც განსაკურებულად ვისიამოვნე იყო The Big Bang Theory, რომელიც მეორედ ვნახე და მოულოდნელად, ბევრად უფრო მომეწონა, ვიდრე პირველად. უფრო სწორედ, პირველი ნახვისას, საწყისი სეზონები მომწონდა, მერე დიდად საინტერესო აღარ იყო. ახლა კი, ერთიანი ნახვისას, ძალიან კარგად იყურებოდა.
მაგრამ წელს ჩემი აბსოლუტური ფავორიტი Fleabag გახდა! ძალიან fresh და კარგია. დახუთულ ოთახში დიდხანს ყოფნის მერე სუფთა ჰაერზე რომ გახვალ, ისეთი შეგრძნება მქონდა. მოკლედ რომ აღვწერო - მთავარი გმირი თანამედროვე ელიზაბეტ ბენეტია.

Something you’re looking forward to: განსაკუთრებულად არაფერი, მაგრამ შეიძლება ვუპასუხო - ჩემი დაბადების დღე (18 სექტემბერი)

What’s worrying you: მოკლედ ვიტყვი - E V E R Y T H I N G და დიახ, ვეცადე დრამატული ვყოფილავი, მაგრამ ასეა.

Your childhood nickname: ნატუკა (დედა მეძახდა) და ნატუჩი (ბებო), ნატუ (ჩემი ძმა, როცა ერთმანეთს არ ვცემდით).

კომენტარებში თქვენს პასუხებს ვნახავდი სიამოვნებ. თუ საერთოდ კითხულობს ვინმე აქაურობას, ეჰეჰეი?

Fleabag