ოლბანიში ბოლო დღეებს ვითვლი.
დღეს დილის ყავაზე რაღაცნაირი კარგი მომენტი მქონდა, ყავას ვსვამდი, ფეხები ფანჯრის რაფაზე მეწყო, გარეთ ხეების შრიალს ვუყურებდი და ჭრიჭინების ხმას ვუსმენდი. ვფიქრობდი ერთდროულად ყველაფერზე, მაგრამ კონკრეტულად არაფერზე. ხვდებით, ხო? თითქოს ბევრ რამეს რომ იხსენებ რამდენიმე წამში. თითქოს აქ ყოფნა შევაჯამე და თან "აქ და ახლა" მომენტი მქონდა.
ჰმ.
