ნიუ იორკი დიდია, მე - პატარა

უკვე უამრავი დადრაფტული პოსტი დამიგროვდა, მაგრამ რატომღაც ამის დასრულება გადავწყვიტე. რაც საკმაოდ უცნაურია, იმის გათვალისწინებით, რომ მხოლოდ სათაური მქონდა დაწერილი.

მაგრამ იდეა მახსოვს - მინდოდა დამეწერა, თუ როგორ აღმაფრთოვანა ნიუ იორკმა. როგორ დავიკარგე ჩასვლისთანავე და როგორ გამწარებული ვეძებდი რუკით უკან დასაბრუნებელ ადგილს შემდეგი ნახევარი საათი და მაინც ვერაფრით ვიგნებდი გზას.

მაშინ გავაცნობიერე, რომ ეს არ იყო ჩვეულებრივი, ყოველი მეორე ქალაქი, რომელშიც მანამდე ვყოფილვარ. ვერ ვიტყვი, რომ დიდი ოდენობით ქალაქები მინახავს, მაგრამ იმაში ნამდვილად დარწმუნებული ვარ, რომ იმაზე ორჯერ მეტიც რომ მქონოდა ნანახი, მაინც იგივეს ვიფიქრებდი. ქალაქზე, სადაც პირველად მოვხვდი ფეხითმოსიარულეთა საცობში, სადაც ძალიან ვცდილობდი, არ შემტყობოდა, რომ ძალიან დაბნეული ვიყავი, თუმცა მაინც ვერავინ შეამჩნევდა, იმდენად ყველა დაკავებულია, იმით, რომ დანიშნულების ადგილამდე მივიდეს - აქ ყველა მიზანმიმართულად, სადღაც მიისწრაფის.

მაღლა რომ იხედები და შენობებს თვალს ვერ აწვდენ, ფიქრობ, რომ კლასუტროფობია შეიძლება დაგეწყოს, მაგრამ  პირიქით, თავს ყველაზე ცოცხლად გრძნობ! ეგაა ამ ქალაქის მაგია.

პირველად რომ ფეხი დავდგი, ნამდვილი კლიშე ფილმის პერსონაჟივით მოვიქეცი, თვალები დავხუჭე და ქალაქს მივაყურადე. თითქოს ყველა ნაცნობი პერსონაჟი განსხეულდა, და ვხედავდი, სადღაც კერი ბრედშო  ჩამორბოდა თავისი ბინის კიბეებზე, გოგოებს რომ შეხვედროდა კოქტეილებზე. ერთი შენობის ზედა სართულის ფანჯრიდან სინათლე რომ გამოდიოდა, მონიკა ამზადებდა ლაზანიას მეგობრებისთვის.

ნიუ იორკი ხომ ყოველი მეორე ჰოლივუდური ფილმის პერსონაჟია, თითქოს უკვე კარგად იცნობ, და როცა მას შეხვდები, ზუსტად  ისეთი დიადი და თვითმყოფადი გხვდება, როგორსაც ელოდი. ცოტა უფრო მეტიც. 

On Adulthood

ევანჯელინ ლილიმ გამოაქვეყნა გუშინ ეს პოსტი თავის ინსტაგრამზე და ისე მომეწონა, უცვლელად გადმომაქვს თავის სურათიანად.

I think as a child, adulthood felt like a definitive point in time. It seemed like once I got there I’d know it and my circumstances at that point would define what kind of an adult I had become. 

As it turns out, adulthood is a continuum that stretches out indefinitely in front of me till I die. What kind of an adult am I? I don’t know. I suppose it depends on when, along the continuum, you ask me. I’m still working on it. 

Right now, I am an enormous, shifting contradiction. I feel so weak and yet I am so strong. I feel so discouraged from my drive and yet so rewarded by it. I feel so uncertain and unreliable and yet I’ve never felt more stable or knowing. Wisdom hurts, doesn’t it? Hence the stillness.

რომ წავიკითხე, ისეთი რეზონანსი მოახდინა ჩემთან! მეორე აბზაცი ჩემი ახლანდელი მდგომარეობაა, პირველი აბზაცი კი, ალბათ - ყველა ზრდასრული ადამიანის :)