ბოლო პერიოდში ყველა მიმალულმა შიშმა და შფოთვამ თავი წამოყო და ზედაპირზე ამოტივტივდა. გარშემო სამყარო დავიწროვდა და ძირითადად ჩემი ფიქრებისგან შედგება. ჩემს ფიქრებში დიდხანს დარჩენა კი არც ისე სასარგებლოა. რაც უფრო ვცილდები დანარჩენ სამყაროს და ხალხს, მით მეტად ვხვდები, როგორ მჭირდება ის ყველაფერი, რასაც ასე ვშორდები. ახლა გავიაზრე, რომ ძალიან დიდი ხანი გავიდა, რაც თავშეკავების და თმენის რეჟიმში ვცხოვრობ და უკვე გაცნობიერებულად გამიჭირდა. განსაკუთრებით იმ პერიოდიდან მიჭირს, როცა შევამჩნიე, რომ ყველა ერთ ბედქვეშ აღარ ვყოფილვართ. მე მარტის რეჟიმში ვარ ისევ, სრულ კარანტინში, სხვები კი - არა, და ეს ერთიანობა რომ დაიკარგა, სხვები რომ უკეთ არიან, ვითრგუნები. არც არავინ მყავს, რომ გავუზიარო, რადგან, again, თავშეკავების რეჟიმში ვარ და ვერავის ვერ ვხედავ. ვირტუალური ურთიერთობა ვერ ანაცვლებს რეალურს, მაშინაც კი როცა ეს ურთიერთობის ერთადერთი საშუალებაა. რაღაცნაირად მიჭირს, ვინმეს მივწერო, რომ თავს მარტოსულად ვგრძნობ. ყველა დაძაბულია და დაღლილია, ჩემი მარტოსულობის დრო არავის აქვს. ყველა საუბრებისას (ე.წ ქოლებისას), რაღაცებს ვყვები, მაგრამ მგონია რომ არასდროს ვლაპარაკობ მნიშვნელოვანზე და ღრმაზე. თან არც კი ვიცი, ეს მნიშვნელოვანი და ღრმა რა არის.
ფეისბუქი აღვადგინე და ისევ ტოქსიკურად შემოვიდა ჩემს ისედაც დავიწროვებულ სამყაროში, სადაც აღარაფერი დარჩა, ჩემი მუდმივი ფიქრების გარდა. ფეისბუქი ერთადერთი კავშირია გარე სამყაროსთან, მაგრამ ისეთი შეგრძნება მაქვს, რომ მე სხვაგან ვარ და სრულიად მოვწყდი ამ სივრცეს (ფეისბუქს), სადაც ყველა ან ფასადურად ბედნიერია ან - გაბრაზებული. ჩემზე კი ყველაფერი ერთნაირად დამთრგუნველად მოქმედებს უკვე, ბედნიერებაც და ბრაზიც. იმიტომ რომ ეს პოსტები, ბედნიერიც და გაბრაზებულიც, იმას ნიშნავს, რომ სხვები ცხოვრებას აგრძელებენ. მაშინ, როცა, მე სადღაც შევიყუჟე და ველოდები დაუსრულებელი ღამეული კოშმარის დასრულებას და ხშირად მაქვს შეგრძნება, რომ ეს კოშმარი მარტო ჩემთვის გრძელდება. რაც უფრო ვცდილობ to lay low, მით უფრო ვავიწყდები სხვებსაც, ოღონდ ამ "სხვებში" მაინცდამაინც მეგობრებს არ ვგულისხმობ, უფრო ზოგადად მთლიან სანაცნობოს. ამ ჩემთვის უკვე გაუცხოებულ ფეისბუქზე, ჩემი ნებისმიერი აქტივობა ყველასთვის შეუმჩნეველია, დიდად არც ვაქტიურობ, მაგრამ ის მცირეც გამოხმაურების გარეშე გადის და უკვე აღარ ვიცი, რომელი პლატფორმით ან რა მეთოდებით შევინარჩუნო კავშირი გარე სამყაროსთან.
შეიძლება ეს ყველაფერი წაკითხვისას ძალიან ტრაგიკულად და სევდიანად ჟღერდეს, მაგრამ ასეთი ტრაგიზმით არ ვწერ. ყოველდღიურობაში ეს ყველაფერი ისე ტრაგიკულად არ აღიქმება, როგორც შეჯამებული ამბის სახით ჩანს. თუმცა ალბათ არის კიდეც ტრაგიკული.
