Wednesday, March 30, 2022

ლურჯი და ყვითელი, ჩანაწერი III

მიკროტალღურში ხელმეორედ გაცხელებული ყავა გამიცივდა. დღეს ერთი დავალების დედლაინი მაქვს, დილიდან ვუზივარ (თუ შეიძლება დილა დაერქვას 11 საათზე გაღვიძებას). მარჯვენა ხელი მეტკინა ექსელში წკაპაწკუპისგან. ახლა მინდა დავისვენო და ისევ კლავიატურას მივუჯექი, მარჯვენა ხელის მტევანი და მაჯა კი ვეღარ უძლებს, მითუმეტეს ამ ლეპტოპის კლავიატურას, რომელსაც მთელი ძალით ბრახუნი ჭირდება.

ჩემი ყოველი დილა იწყება ამ პოპულარული მიმით:

1. Wake up

2. Check on Zelensky

3. Coffee

ბოლო ორი პუნქტი ხშირად ერთადაც ხდება, დილის ყავაზე ზელენსკის ბოლო გამოსვლებს ვუსმენ, რომელიც ყოველ დილას ახალი მხვდება. 

ალბათ ამ ეტაპზე ყოველი დღის მთავარი იმედი ამ კაცის ხმაა, მშვიდი, მაგრამ მკაცრი და თავდაჯერებული. ვერ ვხვდები, როგორ უძლებს. როგორ უძლებს უკვე 32 დღეა ამ რეჟიმში ცხოვრებას? როგორ? ფრონტის წინა ხაზზე ბრძოლა უფრო იოლი მგონია, ვიდრე ზელენსკის მდგომარეობაში ყოფნა და მენტალურად ვერ/არ გატეხვა. ნეტა ძალიან მალე დაუფასდეს ეს ყოველდღიური ტანჯვა. 

ნეტა ძალიან მალე დაიბრუნონ მშვიდობა და სიმშვიდე უკრაინელებმა. ნეტა. ნეტა. 

თუ ხშირად გავიმეორებ, ხომ შეიძლება, ამიხდეს? სხვა არ ვიცი, რა შეიძლება გავაკეთო. 

ერთი ქალის პოსტებს ვკითხულობ სულ, მარიუპოლიდანაა. რამდენიმე დღეა, თავი დააღწია ალყას და სამშვიდობოსაა. მაგრამ გულის მოსაკლავ პოსტებს წერს. ვერც კი წარმომიდგენია, როგორ არიან ახლა იქ, მარიუპოლში. ბნელ და ცივ სარდაფებში, წყლის და საჭმლის გარეშე, როგორ? როგორ? ჩვენ როგორ გვძინავს მშვიდად ამ დროს? მე სერიალსაც კი ვუყურებ ძილის წინ. ხანდახან თან ვაშლსაც ვჭამ ხოლმე, თითქოს უდარდელად ვახრაშუნებ. მარიუპოლში კი იმ დროს, აი იმ მომენტში, როცა მე "ბრიჯერტონის" მეორე სეზონის მორიგი მოსაწყენი კადრის ყურებისას თვალებს ავატრიალებ, მარიუპოლში აფეთქების და ნგრევის ხმა ესმით. და შიათ. და წყურიათ. 

ნეტა ძალიან მალე დაიბრუნონ მშვიდობა და სიმშვიდე უკრაინელებმა. მარიუპოლსა და ხარკოვში. კიევსა და ოდესაში. ნეტა. ნეტა.