Confessions of Jane Austen [or internet] addict

გუშინ ჯენიფერ ლოპესის კლიპს ვუყურებდი იუთუბზე და დავფიქრდი, რამდენი რაღაც შეიცვალა ბოლო წლების განმავლობაში. მაშინ, 90-იანების ბოლოს და 2000 წლის დასაწყისში ყველაფერი ისე უბრალოდ იყო, მარტივი სიუჟეტით - კლიპში გოგო დილით იღვიძებს, ქუჩაში პოულობს ფულს, ყიდულობს ახალ ტანსაცმელს და საღამოს კლუბში მიდის. მაშინ ასეთ კლიპებს იღებდნენ, ახლა კი ადამიანებს ფეხზე ოც სანტიმეტრიანი საშინელებები აცვიათ და რობოტებს გვანან. მაშინ გოგოები უბრალოდ ცეკვავდენ, ტანის ლამაზი მოძრაობებით. ახლა კი მგონია რომ ყველაფერი ელექტრონული ხდება - მუსიკაც და ადამიანებიც.

ძნელია, შენც არ შეიცვალო. ამიტომ, ძალიან მიხარია რომ კვირას სოფელში მივდივარ. იქ ტელევიზორიც კი არ იჭერს ნორმალურად, მარტო ხმა ისმის ძირითადად და რადიოს ფუფუნებით ვტკბებით ხოლმე. ახლა მახსენდება, ბავშვობაში სოფლის ტახტზე წამოწოლილი რომ ვუსმენდი რადიოში ზღაპრებს, ან ნოდარ დუმბაძის ნაწარმოებზე დადგმულ აუდიო-სპექტაკლს.

სოფელში კი ისევ მე და წიგნები დავრჩებით მარტო. წავიღებ რამდენიმეს, შეიძლება უკვე წაკითხულსაც [ახლა ვფიქრობ, 'უკანასკნელი მოჰიკანი' ხომ არ წავიღო, გუშინ გადავიკითხე, მაგრამ იქ სხვა გემო ექნება :D]. ბავშვობის წიგნების პერიოდი მაქვს. დიუმას წაკითხვის სურვილი გამიჩნდა დღეს, აი მოჰიკანები გუშინ დავამთავრე, როგორც ვთქვი. ჯეინ ოსტინი მინდა მქონდეს, კარგად წაიკითხებოდა იქ. ბედის ირონიით, 'Pride and Prejudice'-ის ელექტრონული ვერსია მაქვს.

აი, ეს სასაცილო ფოტოები ვნახე ამ წუთას ინტერნეტში, ზუსტად თემის შესაფერისი -



პ.ს ჩემს პოსტებს ლამაზ ადამიანებზე, სოფლიდან ჩამოსვლის შემდეგ გავაგრძელებ :)