Impossible is nothing, so just do it!

  ასეთი ჩვევა მაქვს - ტრასპორტიდან ადამიანების სახეებს ვიმახსოვრებ. უცებ ვიღაცას დავინახავ და მის გამომეტყველებას ფოტო-კადრივით ვინახავ. მერე შემდეგი გამოჩნდება და ასე გრძელდება. თუ უსიამო სახე შემხვდა, ერთი სული მაქვს, ახალი გამოჩნდეს, რომ წინა დავივიწყო. ყველა ადამიანს არ აქვს დასამახსოვრებელი სახე. ბევრი ისე გაივლის, რომ აღქმასაც ვერ ვასწრებ.

 აი ასე, ჩემს გონებაში ბევრი ადამიანის თვალები ინახება. უკვე ვახსენე სადმე, რომ თვალებს დიდ მნიშვნელობას ვანიჭებ? ასეა. თვალებმა შეიძლება განსაზღვროს ადამიანის სილამაზე, თვალებით შეიძლება გადმოსცე ბევრი რამ და ზოგადად, თვალებით გამოიცნობ ადამიანს. 

 [ამ შესანიშნავი ესპანელი ქალის ფოტოსთვის დიდი მადლობა ჰექსეს]

 დღეს აუტანელი სიცხეა. ბოლო დღეებია აუტანელი სიცხე. მე კი უნებურად მეფიქრება, ადამიანებს რატომ უნდა სიამოვნებდეთ ერთმანეთის ლანძღვა და რატომ არ უნდა ცდილობდნენ სულ ცოტა მაინც მოითმინონ. იმდენს ვფიქრობ, და საბოლოოდ აღმოჩნდება ხოლმე, რომ ყველას და ყველაფერს აქვს გამართლება. მეც ვჩხუბობ, როცა მშიერი ვარ, ან PMS მაქვს, ან როცა მალოდინებენ. 

 მიხარია, რომ ბანკეტი [თუ რაღაც ამდაგვარი] მქონდა ზუსტად ისეთი [თითქმის ზუსტად ისეთი], როგორიც მინდოდა. რომ ბევრი ვიცეკვე, ცოტა დავლიე და ყველაფერი სასიამოვნოდ დამთავრდა.

ბოლო დღეები რაღაცეები გამოვტოვე - ბლოგებზე პოსტები, ტელევიზორში - უიმბლდონის ფინალი. პირველი მიხარია, აღმოჩნდა რომ სასიამოვნო არაფერი დაწერილა. მეორეზე კი გული მწყდება. 

 რომ არა ეს ჭრელი სარაფანი, ალბათ პოსტს არ დავწერდი. ან იქნებ სიცხეა ყველაფერში დამნაშავე? ნაყინი მინდა, მაგრამ რატომღაც გავცივდი, მახველებს და ვერ შევჭამ უახლოესი დღეები.  ყავა აქვეა, სამაგიეროდ. მე კიდევ ადამიანები მენატრება.