დღეს მივხვდი, ზრდასრულობაში როგორ გადავაბიჯე, როცა გავაცნობიერე, რომ შემოდგომის დადგომა უფრო გამიხარდა, ვიდრე მანამდე ზაფხულის. თითქოს ცხოვრების უფრო მშვიდი რიტმი ავირჩიე, შემოდგომასავით დადინჯებული, ზაფხულის ქაოტურობისგან განსხვავებული.
შემოდგომა ყოველთვის მიყვარდა. ოქროსფრად განათებული თბილისის ქუჩები; დილის სიგრილე, რომელსაც ზაფხულის დილებისგან განსხვავებით, უკვე სუსხიც დაჰკრავს. დღეს პირველად მოვიდა ასეთი დღე; მართალია მოღრუბლული, ცივი, მაგრამ არავითარ შემთხვევაში დამთრგუნველი. შემოდგომა დადგა.
ზრდასრულობაზე ვამბობდი. იყო დრო, ყველა ჩვენგანის ცხოვრებაში, როცა საწოლის ქვეშ ან ფარდის უკან მიმალული მონსტრების გვეშინოდა. ამ შიშების დაძლევაში უფროსები გვეხმარებოდნენ და მაშინ მტკიცედ გვწამდა, რომ როცა გავიზრდებოდით, შიშებიც ჩვენგან წავიდოდნენ. არ ვიცოდით, რომ შიშები არასდროს მიდიან. უბრალოდ სახეს იცვლიან და კომუნალური გადასახადების, ბანკების სესხის და სხვა ათასგვარი ვალდებულების სახეს იღებენ. ხანდახან, ახლაც სწრაფად ავკეცავ ხოლმე ფეხებს საწოლში და ასეთ მომენტს როცა ვიჭერ, მიხარია, რომ ჩემი ბავშვობის რაღაც ნაწილი, თუნდაც საწოლქვეშ მიმალული მონსტრების სახით, ისევ ჩემთანაა. ასეთ დროს ვხვდები, რომ ჩემს მონსტრებთან თანაცხოვრება ვისწავლე და თუ ეს გამომივიდა, სხვა ვალდებულებებთან გამკლავებასაც მალე შევძლებ ☺
ნატალია, მეც არ მწყენია შემოდგომა მემგონი, უბრალოდ მთლად ასეთ ამინდებსაც არ ველოდი...
ReplyDelete